ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και εγώ τα κατάφερα. λές και έπρεπε να το κάνω γιατί το χρωστούσα κάπου. Είμαι 57 χρόνων μια γυναίκα δυναμική και ανεξάρτητη οικονομικά , συμπαθητική και φιλική πάντα με όλους. Απο τα 25 χρόνια μου, όταν χώρισα απο τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα, η ανασφάλεια άρχισε να εμφανίζεται με αρρωστοφοβία. Η πρώτη εκδήλωση έγινε με ένα βράχνιασμα στο λαιμό μου απο κρύωμα. Αυτό ήταν. Για τριάντα χρόνια είμαι σκλάβα της φοβίας μου. Έχω κυριολεκτικά ρημάξει την ζωή μου. Έχασα τα καλύτερα χρόνια και στιγμές, γιατί πάντα είχα έναν καρκίνο οπουδήποτε, δεν φλέρταρα για πολλά χρόνια ούτε είχα σχέσεις ερωτικές γιατί έστω και ένα φιλί θα μπορούσε να μου κολλήσει aids. Πέρασα τρομερές στιγμές. Απευθύνθηκα σε ψυχίατρο ομως κουράστηκα και τα παράτησα. Λάθος μου. Το πρόβλημα με ακολουθεί πάντα. Τώρα ειναι αργά. Παράλληλα με άλλα προβλήματα της ζωής μου, όχι εύκολα νοιώθω ότι έχω ξοφλήσει κυριολεκτικά, κι ας με βλέπουν και με θεωρούν την χαρά της ζωής. Δεν υποκρίνομαι. Όχι . Ξεχνιέμαι με τον κόσμο και χαλαρώνω. Τα θέματά μου όμως με πλακώνουν στην μοναξιά μου. Μπορεί να έχω ένα καλό σύζυγο που ανέχεται την τρέλλα μου με τις αρρώστειες αλλά το σπίτι με πλακώνει. Γι αυτό μιλάω στα νέα παιδιά. Μη κάνετε αυτότο κακό στον ευατό σας. Μη χάσετε την ζωή σας όπως εγώ. Προσπαθήστε να το λύσετε. Καλύτερα να μή πάρετε ενα καινούργιο ρούχο η παπούτσι και να δώσετε αυτά τα λεφτά σε ενα ειδικό γιατρό για να σας βοηθήσει αν υποφέρετε απο αρρωστοφοβίες. Για μένα ειναι αργά τώρα και έτσι με τους φόβους θα φύγει η ζωή μου δυστυχώς. Και κάτι ακόμα. Μή μένετε δίπλασε ανθρώπους που δεν σέβονται και καταλαβαίνουν το προβλημά σας. Εμείς οι νοσοφοβικοί άνθρωποι χρειαζόμαστε τρυφερότητα στο ζήτημά μας. αν δεν τη βρούμε αμακρυνόμαστε . Εύχομαι σε όλους σας απαλλαγή απ την αρρωστοφοβία. Είναι η χειρότερη αρρώστεια.