ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω μια πολυ καλη φιλη απο τα παιδικα μου χρονια να τονισω πως ειναι ενας εξαιρετικος ανθρωπους. Η συγκεκριμενη λοιπον εχασε τη μητερα της στα 16 της χρονια. Πονος μεγαλος απο μερους της και πολυ φυσιολογικο. Ο πατερας της, εμεις ( η τοτε παρεα), ατομα απο το οικογενειακο της περιβαλλον την ειχαμε στηριξει. Ειχε παει και σε ψυχολογο και σε εναν χρονο ειχαμε δει μεγαλη βελτιωση. Πλεον ομως μετα απο 8 χρονια αναφερεται πολυ συχνα (οποτε βρισκομαστε) σε θανατους. Για παραδειγμα μας λεει τον θανατο πρεπει να τον αγαπαμε οχι να τον φοβομαστε η και πως ολη μας η ζωη αποτελειταια απο μικρους καθημερινους θανατους και αλλα πολλα. Εχει φτασει σε σημειο να περνει ξημερωματα μια φιλη μου (ξερουμε πως επειδη δουλευει μεχρι αργα, μας εχει πει αν χρειαστουμε κατι εκεινη να καλεσουμε) τουλαχιστον 3 φορες την εβδομαδα και να της μιλαει για την μητερα της. Ακομα, κατι που με ανησυχει πολυ ειναι πως μερικες φορες αντιλαμβανομαστε ακραιες συμπεριφορες πχ βγαινει με τυπους που ζουν στα ορια της παρανομιας (η ιδια παραφερεται δηλαδη μαζι τους τρεχει και πινει παρα πολυ, δεν ξερω και εγω ακομα τι αλλο) ενω η ιδια ειναι ανθρωπος που το επαγγελμα της εχει να κανει με την τεχνη, προσπαθει να βλεπει την ουσια,σκεφτεται λογικα οσο εχει να κανει με τα επαγγελματικα της, τις αποψεις της, τις φιλιες της. Αρχιζω πλεον να ανησυχω για εκεινη υπερβολικα. Σε μια συζήτηση μας της ειπα πως ισως θα επρεπε να αναζητησει ξανα βοηθεια απο ειδικους με πολυ διακριτικο τροπο και μου απαντησε πως αυτα τωρα ειναι ξεπερασμενα για εκεινη. Σκεφτηκα να μιλησω στον πατερα της (πλεον δεν μενουν μαζι αλλα οι σχεσεις τους ειναι αριστες) διοτι τον εχω σαν δευτερο πατερα μου αλλα απο τη μια σκέφτομαι πως ισως θα ηταν πολυ ασχημη αυτη η συμπεριφορά μου και μπορει να δημιουργουσα προβληματα. Ξερω πως πλεον δεν ειμαστε μωρα αλλα την αγαπαω πολυ αυτη την κοπελα . Εχετε να προτείνετε καποια λυση;