Είμαι γυναίκα λίγα χρόνια πριν τα σαράντα. Είμαι μόνη μου πέντε χρόνια και στεναχωριέμαι που δεν έχω βρει- με έχει βρει ο άνθρωπός μου. Δεν συμβαίνει τίποτα. Αν κάτι συμβεί δηλαδή να αρέσω κάπου, δεν είναι αυτό που θέλω και δεν ανταποκρίνομαι. Πολύ σπάνια συμβαίνει και αυτό, γιατί δεν έχω παρέες να βγω έξω. Η σχέση που είχα στο παρελθόν ήταν κακοποιητική και λυπάμαι που δεν είχα χωρίσει πολύ νωρίτερα. Κάτι όμως που ήθελα, έμεινε πλατωνικό και ανεκπληρωτο, με ταλαιπώρησε τρία χρόνια στη σκέψη και στη ψυχολογία. Μου έδωσε ελπίδες και υποσχέσεις ο άνθρωπος αυτός, ήρθε εκεί που δεν το περίμενα και έφυγε πριν καν το γνωρίσω. Κυνήγησα σκιές και ανεμόμυλους καιρό χωρίς αποτέλεσμα, προσμένωντας κάτι που απλά δεν έγινε. Άργησα αλλά δυνάμωσα και το άφησα πίσω μου. Δεν περιμένω κάτι. Είμαι όμως κάπως λυπημένη μέσα μου. Στεναχωριέμαι γενικώς πως θα φτιάξω τη ζωή μου και θα φύγει η αιώνια μοναξιά μου. Είμαι μόνη και ως άνθρωπος δεν έχω χαρεί τα αισθηματικά καθόλου. Δεν είμαι μίζερη, γελάω, κάνω πράματα που με γεμίζουν και δεν νιώθω ότι δεν προσπαθώ στη ζωή. Τώρα απλά δακρύζω που τα γράφω και δεν γελώ. Νιώθω άτυχη/