από αυτά που γράφεις, φαίνεται σαν να προσπαθείς πολύ για τη σχέση, μονομερώς όμως. Εσύ θα πρέπει να γυρίσεις πίσω, εσύ θα αναγκαστείς να βρεις χαμηλότερη των προσόντων σου δουλειά, εσύ ανέχεσαι τις ζήλιες, η δική σου οικογένεια στερείται. Νομίζω ότι αν είχες τη στήριξη του συντρόφου σου θα ένιωθες πολύ καλύτερα με τον εαυτό σου, με τις σπουδές σου, με το μέρος που βρίσκεσαι. Ίσως σε κάνει να νιώθεις ανασφάλεια και χαμηλή αυτοεκτίμηση με τους καυγάδες. Σκέψου αυτό: Είσαι εκεί που είσαι, κάνεις το μεταπτυχιακό που πάντα ήθελες, έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις ανθρώπους, από άλλες χώρες, εμπειρίες, πολύ πιθανό να βρεις μια δουλειά, να ανοίξεις τα μάτια σου. Άν σε αγαπάει θα σε υποστηρίξει. Μια φορά είμαστε νέοι, και οι ευκαιρίες δεν έρχονται πάντα όταν τις θέλουμε. Καλή τύχη!
30.10.2015 | 13:27
Πώς τα χω κάνει έτσι!
Δεν είμαι άνθρωπος που μοιρολατρώ και δέχομαι πάντα τις συνέπειες των επιλογών μου χωρίς να γκρινιάζω, όμως αυτή τη στιγμή είμαι σε αδιέξοδο. Σπουδάζω στο εξωετρικό (μεταπτυχιακό κάνω δεν είμαι 18 χρονών), το πανεπιστήμιό μου πολύ καλό και το αντικείμενο είναι αυτό που ήθελα πάντα να κάνω. Οι συνθήκες με τις οποίες σπουδάζω δεν θα πω οτι είναι αντίξοες καθώς η οικογένειά μου αν και με λίγους πόρους παντα στήριζε τις αποφάσεις μου ακόμη κι αν αυτό σήμαινε δικές τους στερήσεις. Αλλά είναι δύσκολες.Εχω ένα συνεχές άγχος αν θα πετύχει, αισθάνομαι μεγάλη να μου δίνει ακόμα η μητέρα μου χρήματα, δεν μου αρέσει τόσο η ζωή εδώ... Και τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν μαλώνω με τον φίλο μου. Ο φίλος μου ζει στην Ελλάδα, δουλεύει εκεί κι έχει μια άνετη οικονομικά ζωή (είναι χωρισμένος με παιδί). Δεν πρόκειται να φύγει από εκεί. Εγώ πάλι δεν έχω τίποτα, πρέπει να παλέψω, ακόμα μαζεύω εφόδια και δεν μπορώ να απογοητεύσω την οικογένειά μου που με στηρίζει. Με το φίλο μου λοιπόν, λέμε πως για να μπορέσουμε να κρατήσουμε αυτή τη σχέση πρέπει εγώ να γυρίσω Ελλάδα, γνωρίζοντας φυσικά πως αν βρω δουλειά θα είναι κατώτερη της προσπάθειας που έχω κάνει τόσα χρόνια. Αυτο πραγματικά πιστεύω πως μπορώ να το ξεπεράσω αν είμαστε καλά μαζι. Αλλα ΔΕΝ είμαστε. Κάθε φορά που βγαίνω με τους συμφοιτητές μου από το μαστερ εδώ, ξεσπάει καυγάς, πάντα με αφορμή κάτι άλλο όχι την έξοδό μου αυτή καθ'αυτή. Εγώ αντίθετα όταν εκείνος είναι καλά, είμαι χαρούμενη γι αυτόν, δεν έχω την απαίτηση να είμαι η μόνη πηγή χαράς για κάποιον άνθρωπο. Πάντα προσπαθώ να γυρνάω νωρίς σπίτι για να μιλά με και ζω πολύ συντηρηρικά αλλά αυτό δεν εκτιμάται... Πάντα είμαι με το φόβο μην μαλώσουμε πάλι... Δεν ξέρω τι κάνω... Αξίζει να φρενάρω τα όνειρά μου? Για ποιο λόγο? Ζω σαν ζόμπι, ασχολούμαι με το άλλοτε όνειρό μου διεκπεραιοτικά. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμη... Αισθάνομαι οτι θα εκραγώ.Ισως δεν έχει τόση συνοχή το κείμενο, είναι απλά οι σκέψεις μου, όπως μου έρχονται και δεν έχω κάποιον που να αισθάνομαι άνετα να μιλήσω. Ευχαριστώ όποιον μπήκε στον κόπο να με ακούσει.
1
