ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 5 χρόνια. Τα 2 τελευταία παντρεμένοι και έχουμε ένα κοριτσάκι 2 χρονών. Είμαστε 2 εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Η μητέρα μου όταν έμαθε για τη σχέση μας δεν τον ήθελε. Πίστευε ότι δεν είναι κατάλληλη επιλογή για μένα. Και σε κάποιο βαθμό, λόγω του συναισθηματικού μου δεσίματος μαζί της, με επηρέασε όταν τα πράγματα με τον άντρα μου άρχισαν να πηγαίνουν στο σοβαρό. Ξαφνικά δεν μου έκανε και ήταν λίγος για μένα. και τον αμφισβήτησα κι εγώ. Αυτό ήταν το λάθος μου.Το έχω αναγνωρίσει και στον ίδιο. όλη αυτή την αμφισβήτηση, την πέρασε μέσα του, πληγώθηκε πολύ και άρχισε να αντιδρά. Λογικό, θα μου πείτε. γι αυτό και εγώ υπέμεινα πολλά. Άσχημες συμπεριφορές, βρισίδια, για μένα, για όλο μου το σόι, βιαιότητα στα λόγια και κάποιες φορές στην πράξη και καταπίεση. Έγινα ένας ανελεύθερος άνθρωπος που φοβόταν διαρκώς μη θυμώσει ο άντρας της και άρχισα να κόβω, ανθρώπους, συνήθειες κλπ. Εγινα μια άλλη. Δεν μπορώ, όμως, να αποκόψω τη μάνα μου από τη ζωή μου, κάτι που μου απαιτεί εκείνος. και έχει συσσωρευτεί μέσα του τόσος πόνος από το αρχικό αυτό γεγονός που είναι καζάνι που βράζει, έχει γίνει εμμονή. Ό,τι έχει σχέση με τη μάνα μου, που ανασαίνει, που υπάρχει... κρύβει μια δολοπλοκία σε βάρος του. Υποφέρει και κάνει και εμένα να υποφέρω. Με βασανίζει. Πόσο δύσκολο είναι να το ξεπεράσει? Ως πότε θα πληρώνω το γεγονός ότι αμφισβητήθηκε τότε? Θέλω να πάω μπροστά κι εκείνος με πάει πίσω. Αν δεν μπορείς να το ξεπεράσεις φύγε. Αλλιώς μείνει και θάψτο, ξεπέρασέ το. Είμαι λάθος?