7.3.2019 | 09:34
Πόσο λυπάμαι τα χρόνια...
που πήγαν χαμένα, μαζί με εσένα, που προσμενα καιρό. Μα ίσως φοβάμαι πως μαζί σου θα χάσω, πρώτου να σε ξεχάσω ό, τι όμορφο θωρώ. Μείνε μακριά μου απάτη πικρή μου, να αγγαλιάσει η ψυχή μου. Να ηρεμήσω εγώ.Μερικές φορές δεν φταίνε τα ψυχολογικά που όλοι κουβαλάμε, είναι σκέτη κακία. Αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να βυζαινουν τα ψέματα που ταΐζουν τους άλλους για να αντέξουν τον εαυτό τους κάποιοι. Γεμίσαμε με Ντοριαν Γκρεΰ κι ας νομίζουν ότι στην χειρότερη είναι απλά εγωιστές γίγαντες.
0
