ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

'' Στη γη είναι όλα παλιά. Έχουν ειπωθεί όλα. Εκείνο που σώνει τον άνθρωπο σε έναν βαθμό είναι η τέχνη. Και η τέχνη γίνεται από μια μικρή κάστα ανθρώπων είτε ''διανοούμενων'' είτε ''λαϊκών'' που την καθοδηγεί, την εκφράζει και τελικά την λυμαίνεται, με το πρόσχημα ότι αυτοί είναι που ξέρουν κι όλοι οι άλλοι είναι πρόβατα. Για μένα όμως δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης από τον άνθρωπο που περπατάει ολομόναχος μέσα στον χρόνο με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του. Πράξη και όνειρο, ατομικό και κοινωνικό, άσπρο και μαύρο. Μου μοιάζει ο άνθρωπος με έναν ήλιο που καίγεται από μόνος του. Και η τέχνη σαν άρρωστος και γιατρός μαζί.''Από συνέντευξη της Κατερίνας Γώγου.Πραγματικά αυτή η γυναίκα είτε με τα ποιήματά της είτε με τις συνεντεύξεις της δεν υπάρχει κύτταρό μου που να μην το αγγίζει βαθιά. Μέσα στην ψυχή μου την έχω και την μνημονεύω και θλίβομαι για τον άδικο χαμό της.Τι μεγαλειώδες αυτό που είπε στο παραπάνω απόσπασμα για τους ολομόναχους ανθρώπους.Ακριβώς έτσι αισθάνομαι. Και το αφιερώνω αυτό το απόσπασμα και σε όσους νιώθουν έτσι. Στο τέλος, στο βάθος, στην ουσία όλοι μόνοι είμαστε.Και περνούν οι μέρες.