ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 και με ενοχλεί πολύ που δεν ασχολούμαι με αυτά που θα ήθελα να ασχοληθώ. Από μικρή το όνειρό μου ήταν να παίζω πιάνο, ήταν να πάω και σε μουσικό σχολείο αλλά δεν πρόλαβα τις εξετάσεις και μετά δεν ήθελα να αλλάξω από το γενικό. Δεν το ακολούθησα ποτέ μέχρι τώρα γιατί οι συνθήκες δεν ευνοούσαν την κατάσταση. Μένω σε επαρχία, οι γονείς μου πέρασαν δύσκολα οικονομικά όσο εγώ ήμουν στο Λύκειο, με το ζόρι μπορούσαν να με στέλνουν φροντιστήριο για να δώσω πανελλήνιες, δεν μπορούσα να πιέσω για μαθήματα πιάνου. Και σε κοντινά χωριά που είχαν δασκάλους είτε δωρεάν είτε με χαμηλά δίδακτρα, δεν μπορούσαν να με πηγαίνουν ή δεν βόλευε η συγκοινωνία. Όταν έφυγα για σπουδές, πάλι δεν μου έφταναν τα χρήματα να ξεκινήσω μαθήματα πιάνου, επέλεξα αντί αυτού να αρχίσω γαλλικά που επίσης ήθελα πολύ να μάθω, ωστόσο μετά τα παράτησα γιατί η δασκάλα δεν ήταν καλή και έσκασε ο κόβιντ. Πριν λίγους μήνες ήμουν στην Αθήνα αλλά δεν είχα τον χρόνο να ξεκινήσω κάτι σοβαρά. Τώρα πάλι πιέζομαι πολύ από άλλες υποχρεώσεις, δουλειά και το γεγονός ότι τελειώσα με τη σχολή και έχω την προετοιμασία για το μεταπτυχιακό. Σκέφτομαι κάτι που με παρηγορεί, ότι όταν θα πάω εξωτερικό για μεταπτυχιακό, θα μπορέσω να πάω και για πιάνο και για θέατρο και για χορό και για γαλλικά, για ό,τι θέλω. Θα δουλέψω σκληρά για να έχω αυτά που θέλω και αυτά που με γεμίζουν. Αλλά είμαι τώρα στη φάση που δεν μπορώ να τα κάνω και στεναχωριέμαι πάρα πολυ. Πόσο ζηλεύω όσους είχαν την ευκαιρία να τους στέλνουν οι δικοί τους στα ωδεία, αυτούς που μεγάλωσαν στη πόλη και είχαν τη σχολή χορού δίπλα τους, αυτοί που τους έγινε τρόπος ζωής μεγαλώνοντας! Ξέρω ότι για ακόμη μια φορά δεν είναι η κατάλληλη περίοδος να πιέσω κι άλλο τον εαυτό μου με επιπλέον υποχρεώσεις γιατί θα βγω οφφ. Ωστόσο θέλω να κάνω τόσα πολλά και ποτέ δεν είχα τον χρόνο - χρήματα για να τα ξεκινήσω σοβαρά. Ή τώρα πάλι που είμαι πίσω στο πατρικό μου, στην επαρχία, δεν ευνοούν έτσι κι αλλιώς οι συνθήκες και ήδη είναι μια αγχωτική περίοδος για εμένα. Λέω στον εαυτό μου να κάνει υπομονή και όταν θα φύγω για εξωτερικό και οι συνθήκες είναι πιο ευνοικές, να κοιτάξω να καλύψω τα κενά που νιώθω μέσα μου. Θα μου πείτε, αν θέλεις θα το κάνεις αλλά ήδη νιώθω μεγάλη (σε ηλικία) να μάθω κάτι νέο και νιώθω ότι δεν έχει νόημα να ξεκινήσω κάτι νέο που θα έπρεπε να το μάθω από μικρότερη ηλικία (ξέρω αστείο αλλά έτσι νιώθω). Δεν ξέρω γιατί το σκέφτομαι έτσι. Θα τα καταφέρω άραγε ή θα μείνω με απωθημένα;. Νιώθω ήδη ότι έχουν περάσει τα χρόνια, έχω μεγαλώσει και δεν έχω κάνει τίποτα από αυτά που θέλω και ότι δεν έχει νόημα γιατί είμαι 23 πλέον. Πάντα σκέφτομαι αυτό που μου είχε πει η δασκάλα των αγγλικών μου "κάντε αυτά που θέλτε τώρα που είστε μικροί και που πληρώνουν άλλοι για εσάς"... πόσο μελαγχολώ με αυτή τη σκέψη!