ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι κακο που οπου και να βρισκομαι δεν επιτρεπω σε κανενα να θιξει την ηθικη και υλικη μου υποσταση?Ειναι κακο που αρχικα με αγαπη και επειτα εντονοτερα επισημαινω στους αλλους τα λαθη τους?Ειναι τοσο λαθος να περιμενω απο τα ατομα που γνωριζω το σεβασμο που τους δειχνω?Ειναι λαθος να διεκδικω σε μια Ελλαδα που αργοπεθαινει την συσπειρωση των ατομων της?Γιατι πρεπει να ειναι οι ανθρωποι τοσο αχαριστοι που να πιστευουν πως κατι τους κανει μικρους Θεους?Ποιος τους χαριζει τετοια ασφαλεια να νομιζουν πως εχουν τετοια δυνατοτητα?Ειναι δυνατον ο μικρος η' μεγαλος χρονος ζωης τους να μην τους διδαξε πως ολοι ειμαστε απλα συνοδοιποροι πανω σε μια γη που κινειται?Το θεμα ειναι οταν κλεινεις τα ματια σου το βραδυ να εχεις μια συνειδηση καθαρη ,οχι για το ηθικο κομματι της υποθεσης αλλα γιατι ολοι ειμαστε τοσο μικροι και τοσο ασημαντοι που οποια δυναμη κι αν μας κινει, ειτε η αλαζονεια ειτε το "χρημα" (οι πληγες της εποχης), ολοι δυο μετρα γη θα παρουμε και οφειλουμε να ειμαστε υπερηφανοι μονο για οσα αφησαμε πισω,αλλιως ειμαστε ασημαντοι,μυρμηγκια που σερνονται ανικανα για κατι αλλο.Αν σε θυμουνται εκατο χρονια μετα ως παραδειγμα προς αποφυγην ειναι σαν να μην γεννηθηκες.Δεν λεω να σωσουμε την υστεροφημια μας,να μην προσβαλουμε την λογικη μας λεω.Αρα δεν σηκωνω μυγα στο σπαθι μου ουτε για εμενα ουτε για τον απεναντι, γιατι σεβομαι τον εαυτο μου και τον απεναντι.Διαβαζω υποκριτικες και χαιρεκακες εξομολογησεις,παντου ενας θυμος και μια υποκρισια και τι κερδιζουμε τελικα?Να υποβιβασουμε τον εαυτο μας?Αυτο ειμαστε ζωα που αλληλοσπαρασσονται για πλακα?Ξυπνηστε παιδια και μεγαλοι μια κοινωνια που σαπιζουμε ειμαστε μην την συντηρουμε αλλο.Α.