ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 χρόνων και νιώθω ότι βιάζομαι τόσο πολύ , με ωθούν οι γονείς μου διότι κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι πρέπει να παίρνω την άδεια λέγοντας μου ότι είμαι μικρή ακόμη και πρέπει να ενημερώνω . Ήμουν καλύτερα μέχρι πέρυσι τέτοιο καιρό που έμενε ο αδερφός μου στην πόλη και τον επισκεπτόμουν ,είχα το ελεύθερο να βγαίνω και εκείνος καθησύχαζε τους γονείς μας ότι δεν διατρέχει λόγος ανησυχίας . Μετά από έναν διορισμό μακριά εκείνος έφυγε , σκέφτηκα να συνεχίσω να ενοικιάζω το σπίτι αλλά ο βασικός μισθός δεν μου το επέτρεπε και αναγκαστικά γύρισα στο πατρικό μου που είναι 15 λεπτά μακριά από την πόλη . Δουλεύω συνεχόμενο ωράριο όποτε πηγαίνω στην πόλη μια φορά την ημέρα και γυρίζω ξανά σπίτι , οι γονείς μου είναι εντάξει με το να πάρω το αυτοκίνητο και να βγω το απόγευμα · το βράδυ όμως δεν με αφήνουν ενώ τους έχω εξηγήσει ότι θα μείνω είτε στην θεία μου , είτε σε κάποια φιλη μου . Ώρες ώρες νιώθω ότι έχω αποκοπεί από τις παρέες μου , καμία φορά δεν έχω κ εγώ όρεξη να κάνω όλη αυτήν την διαδικασία του πέρα δώθε 2 φορές την μέρα κ επίσης είναι και έξοδα . Το χειρότερο όμως είναι όταν τους ζητάω να βγω 10 το βράδυ και η μάνα μου απαντάει - όταν μεγαλώσεις θα μπορείς να το κανείς αυτό , είσαι μικρή ακόμη . Καταλαβαίνω ότι υπάρχει ανησυχία και φοβία , τόσα ατυχήματα γίνονται καθημερινά αλλά να πάω για δουλεια και να γυρίσω δεν τίθεται θέμα , και καμία ανησυχία ! Δεν φέρνω αντιρρήσεις απλά αποδέχομαι την κατάσταση σκεπτόμενη ότι κάποτε θα αλλάξουν όλα αυτά ; Όταν πάω 25 παραδείγματος χάριν , αλλά πραγματικά θα περιμένω μέχρι τότε για να μου δώσουν την άδεια τους ; Έχω φτάσει 22 και δεν έχω μείνει μόνη ποτέ μου , άλλοι σπουδάζουν κ συνήθως όλοι οι φίλοι κ γνωστοί έχουν φύγει από την επαρχία δυστυχώς δεν είχα αυτήν την ευκαιρία , δουλεύω από τα 18 μου βοηθάω στο σπίτι και δίνω στον εαυτό μου ότι στερήθηκε στην παιδική ηλικία και εφηβεία από πτυχίο αγγλικών που έπαιρναν όλοι μέχρι και παπούτσια που δεν μπορούσαν οι γονείς μου να μου προσφέρουν . Δεν τους αδίκησα ποτέ που δεν είχαν αρκετά χρήματα να με στείλουν για σπουδές ή να μου πληρώσουν ένα σπίτι στην πόλη , αντίθετα τους αγαπάω με όλο μου το είναι… απλά πως να το πω , ώρες ώρες πιέζομαι θέλω την ελευθερία μου και τον χώρο μου και επειδή έχω αναφέρει την εκδοχη να μείνω μόνη η αντίδραση ήταν περίεργη , λέγοντας μου ότι είμαστε καλά όπως είμαστε και βοηθάς κ εσυ στο σπίτι κ ένα δεύτερο σπίτι έχει πολλά έξοδα και είσαι μικρή ακόμη και και και .. Ως πότε θα κάνω υπομονή ; Και πότε θα αλλάξουν τα πράγματα ; Θα αργήσει η στιγμή να ‘ μεγαλώσω ‘ όπως λένε οι δικοί μου ;