ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μια θέση σε κοινοφελη προγραμμα ηταν η εσχατη λυση. Πλεον δεν έχω καμια λυση, κανενα λογο για να βγω απο το σπιτι, κανενα λογο για να κανω τιποτα. Εψαξα παντου, πηγα πορτα πορτα τιποτα. Απορώ τι ατομα ψάχνουν; Πόσα πτυχία και πόσες γνώσεις πρέπει να έχεις πια; ΌΛΟΙ κατι βρίσκουν που θεωρουν σημαντικο ότι και καλα δεν έχω και έτσι δεν θεωρουμε καταλλήλη για τη συγκεκριμενη δουλεια. Ειμαι όλη μερα σπιτι, δεν έχω τιποτα να κανω και πλεον χανω και την ενεργεια που ειχα τοσο καιρο για να δουλεψω, να αλλαξω παραστασεις κτλ. Απο τα ατομα που συναναστεφομουν ειμαι η μονη χωρίς δουλεια ή χωρις να εχω παντρευτει (οταν εισαι παντρεμενος εχεις αλλες υποχρεωσεις) και αναγκαστηκα δεν συμβαδιζω με κανενα ή καλυτερα δεν θελουν να με προσαρμοσουν στην τωρινη τους ζωη με αποτελεσμα να μην εχω ουτε ενα ατομο να παω μια απλη βολτα, εστω για περπατημα.Η δουλεια θα ηταν ενα καινουργιο βημα να γνωρισω ατομα, να αλλαξω την ζωη μου. Σχεση δεν έχω, ειχα μια πριν 2 χρονια οπου ουσιαστικα με κατεστρεψε. Λαθος ατομο, λαθος στιγμη. Εδωσα πολλα δεν πηρα τιποτα και εμεινα μονο με μια πικρα στο τελος. Εκανα καποιες αποπειρες μετα αλλα πραγματικα δεν ξερω γιατι πεφτω σε ατομα που μου πουλαν παραμυθια και ετσι τα παρατησα.Γενικως εχω χασει την ελπιδα μου σε ολα. Ειδικα σημερα δεν ξερω τι με επιασε αλλα ψαχνω για λιγο γκρι χρωμα αλλα ολα μαυρα τα βλεπω. Και δυστυχως δεν ειναι οτι τα βλεπω μονο ειναι οτι ειναι και αληθεια. Δεν εχω κανενα στηριγμα. Οι γονεις με βλεπουν αλλα εγω δεν λεω τιποτα για να μη τους στεναχωρισω και επιβαρύνω την υγεια τους.Τα κραταω ολα αυτα μεσα μου αλλα αυτο με κανει να αισθανομαι πως πλεον ειμαι ετοιμη να εκραγω. Το μυαλο μου πλεον σταματα να σκεφτεται λογικα και αυτο δεν θελω να το χασω. Προσπαθω να μεινω δυνατη αλλα ποσο ακομα.....