ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικά, περιμένω το λεωφορείο 10 το βράδυ αφού έχω σχολάσει από τις 9 να πάω σπιτάκι μου να ξεκουραστώ, αφού έχω διασχίσει τη μισή Αθήνα και ο εξυπνάκιας ο οδηγός αρνείται να μου ανοίξει τη μπροστινή πόρτα. by the way, μιλάω για φυσαρμόνικα λεωφορείο που ήταν γεμάτο στις άλλες πόρτες οι οποίες ούτε που ανοίγανε. Κάνω νόημα να σταματήσει σταματάει βέβαια ο άνθρωπος (ευγενέστατος)πάω με μια άλλη κοπέλα να μπούμε, πουθενά! και πάμε μπροστά. Ο οδηγός κύριος με ένα φιλαράκι από δίπλα, ξέρετε εκεί που σου λένε μη τολμήσεις και πατήσεις γιατί απαγορεύεται και σε βρίζουν αν το κάνεις κιόλας, με κοιτάζανε σα χάνοι και κάτι λέγανε, δεν άκουσα αλλά διάβαζα. Το τι είπε το στόμα τους... Θέλω να καταλάβω γιατί. Ρε φίλε χώρο έχει άπλετο χώρο για κάποιο λόγο εκεί μπροστά, άλλα βόδια οι άλλοι που αντί να ανοιχτούν ήταν ο ενας πάνω στον άλλο σαρδέλες, σκέψου και τον άλλο που θέλει να μπει. Όλοι παρτάκηδες. Όλοι. Κανείς από μέσα να του πει άνοιξε ρε μάγκα, η δουλειά σου είναι. Στη τελική εγώ πήρα ένα άλλο λεωφορείο που περπάτησα πεντε λεπτά παραπάνω για να φτάσω σπίτι, η άλλη η κοπελίτσα? Μέσα στο σκοτάδι και το κρύο. Κομπλεξισμός σε όλο το μεγαλείο του. Και η ειρωνεία είναι ότι πιο πριν είχα αλλάξει άλλα 2 λεωφορεία και για να μην ανοίγουν τη μπροστινή πόρτα οι οδηγοί και κρυώνουν πήγαινα στην αμέσως πιο πίσω να κατέβω. Από όπου και να το πιάσεις έχουμε γίνει ζούγκλα κανονική. Και μεις δε το κάνουμε για επιβίωση, το κάνουμε με χαιρεκακία και αποζητάμε τη στεναχώρια του άλλου.Στω