ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε ξέρω τι σημβαίνει... Σε νιώθω απόμακρο, και τι να κάνω; Ξέρω τι περνάς, είναι δύσκολο να είσαι ο ίδιος μαζί μου όπως πριν... Όμως για μένα όσο περνάει ο καιρός, τόσα περισσότερα νιώθω. Δε θέλω να σε ζαλίζω, και δε σου τα λέω. Σαν να γίνονται χειρότερα τα πράγματα κάθε φορά όμως. Γιατί; Αφού απο την αρχή είχαμε ξεκαθαρίσει, ήξερες εσύ για μένα, και έμαθα κι εγώ για σένα, υπάρχει ένα δεδομένο τέλος στο "εμείς", και πλησιάζει. Δε θέλω πολλά, λίγο μόνο απο σένα. Φοβάσαι να μου μιλήσεις, "αν πω κάτι και το μετανιώσω μετά, δε θα μπορέσω να το πάρω πίσω" μου χες πει. Και γι'αυτό δε το λες, απλά απομακρίνεσαι... Ε και λοιπόν; Είναι σωστό νομίζεις; Να με κρατάς και να με πονάς απλά γιατί δε μπορείς να μου πεις "στοπ"; Ούτε εγώ μπορώ, ξέρω τι σκέφτεσαι και με τρομάζει το πότε θα μου το πεις... Λόγια θυμού είναι, που μου προκαλείς αντίποινα για καταστάσεις που είχες δεχτεί απο την αρχή, που ξεσπάς πάνω μου τον θυμό σου για πράγματα που αρνείσαι να μου συζητήσεις... Είμαι κάτι προσωρινό στη ζωή σου που ακόμα και όνομα δε θες να του δώσεις, μήπως σε δεσμεύσει αυτό. Αυτό που είμαι εγώ για σένα είναι ένα συμπέρασμα που έβγαλες, δε κάθησες να έ γνωρίσεις αληθινά. Δεν έχεις καταλάβει ακόμα οτί αυτοί οι περιορισμοί σου είναι που μας έφεραν εδώ; Δεν έχεις αφήσει έλευθερο αυτό που έχουμε, δεν έχουμε πάρει ανάσα ακόμα επειδή εσύ φοβάσαι και πρέπει να ελέγχεις αυτό τον φόβο. Μαζί του καταπιέζεις όσα νιώθεις, και τώρα πια δε ξέρω κι αν νιώθεις όντως.Παρόλα αυτά έχω τύψεις που σκέφτομαι έτσι, γιατί το ξέρω οτι δεν είσαι τίποτα απ'όλα αυτά που λέω. Είσαι σωστός απεναντί μου, ειλικρινής απο την αρχή. Και φταίει το οτί για μένα αλλάξανε τα δεδομένα, και ένιωσα για σένα πράγματα. Και τώρα; Τώρα τι να σου πω; Θα ακολουθήσουμε την πορεία μας μαζί μέχρι εκεί που συμφωνίσαμε και μετά ο καθένας τον δρόμο του...