ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει μία κοπέλα η οποία μου αρέσει και γνωριζόμαστε σχεδόν 2 χρόνια. Εκείνη όμορφη, κοινωνική με υψηλή μόρφωση κι εγώ, μέτριος, κλειστός με χαμηλή μόρφωση. Μένουμε στην επαρχία. Πάντα είχαμε μία πολύ καλή σχέση μεταξύ μας. Δεν μιλάμε πολύ μα ούτε και βγαίνουμε μαζί. Δύο φορές είχαμε βγει αλλά τότε ήμασταν με μεγάλη παρέα. Κάθε φορά, που πήγαινα κέντρο πάντα την συναντούσα στον δρόμο και όταν την έβλεπα απο μακρία διέκρινα το χαμόγελό της. Ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά. Το ίδιο και το δικό μου. Καθώς πλησίαζε έκανε και κάποιες τσαχπίνικες κινήσεις με τα μάτια και το βλέμμα της. Συζητούσαμε στον δρόμο για αρκετά λεπτά, τα λέγαμε πολύ ωραία. Μετά από πολλές τυχαίες συναντήσεις, πήρα την απόφαση να της ζητήσω να βγούμε και συμφώνησε. Μετά από λίγες μέρες, της έστειλα μήνυμα στο facebook, μιας και δεν είχα τον αριθμό της και της πρότεινα για καφέ όπου και τελικά δέχτηκε και βγήκαμε. Τότε, η κοπέλα, μου φαινόταν θλιμμένη. Στο τέλος της είπα να θα ήθελε να ξαναβγούμε, ήταν και πάλι θετική. Πλέον από τότε περίπου, την έχασα. Δεν την βλέπω πουθενά. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της αλλά, πάντα αργούσε να μου απαντήσει. Θεώρησα ότι μήπως με αποφέυγει και έτσι σταμάτησα να την ενοχλώ. Τελευταία κανονική συζήτηση με μηνύματα που είχαμε κάνει, ήταν από τον Ιούλιο ενώ τελευταίο μήνυμα που ανταλλάξαμε ήταν τις γιορτές. Τώρα σκέφτομαι, μήπως να της ξαναστείλω με την πρόφαση να της ζητήσω να βγούμε. Αν και μάλλον, θα αρνηθεί μετά από τόσους μήνες. Τι να κάνω; Εσείς κορίτσια θα ξενερώνατε μετά από τόσο καιρό;