ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε ερωτευμένοι 2 χρόνια παρά κάτι. Ερωτευμένοι. Όχι απλά αγαπημένοι. Άκουγα κι εγώ όλες αυτές τις απόψεις πως ο έρωτας κρατά το πολύ 6 μήνες [ το λέει κι η Δημουλά] και τις είχα πιστέψει. Όμως, κάνουν λάθος. Μας χωρίζουν 400 χιλιόμετρα. Η σχολή μου. Οι δουλειές του. Το πρόγραμμά μου. Το πρόγραμμά του. Όμως, κάθε Σάββατο βράδυ, εκεί, γύρω στις 9 και 5, φτάνει κοντά μου. Και Κυριακή, μεσημέρι, αμέσως μόλις φάμε, τρέχει πάλι να προλάβει. Πόσο αντέχει ένας έρωτας, έτσι; Πόσα χιλιόμετρα να γράψει ένα κοντέρ αυτοκινήτου και πόσα Σαββατοκύριακα να γεμίσει και να μηδενίσει ξανά η καρδιά ενός ερωτευμένου; Δεν ξέρω να σας πω. Ξέρω πως ψάχνουμε όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε μια δουλειά, ό,τι, κάτι, για να μας φέρει κοντά μήπως και σώσουμε όλα όσα νιώθουμε. Γιατί, αλλιώς, το ξέρουμε, δεν είμαστε πια παιδιά, η κούραση σκοτώνει τον έρωτα. Αργά και ύπουλα τον σκοτώνει. Όμως, δεν υπάρχει τίποτε. Η Ελλάδα της κρίσης σκοτώνει τον έρωτα, δεν του δίνει την ευκαιρία ν΄ανθίσει, να ζήσει και να παράγει. Τον καταδικάζει. Κι αυτό, είναι, ξέρετε, απ' τα χειρότερα αποτελέσματα της κρίσης. Ναι. Είναι. Κι ας βγουν όλοι να πουν πως ό,τι χειρότερο, είναι να μην έχεις να φας ή να σου παίρνουν το σπίτι. Πολλοί από σας θα καταλάβετε, πως είναι το ίδιο. Ή έστω, το επακόλουθο που θα ρθει, αφού δεν υπάρχει αγάπη.