ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, είμαι ένας άνθρωπος σχετικά ισορροπημένος όσον αφορά τα αισθηματικά μου. Ξέρω πότε μου αρέσει κάποιος, πότε δεν μου αρέσει, τι θέλω, και γιατί το θέλω. Στα εφηβικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα, είχα πάντα ένα ενδιαφέρον για τον παιδικό μου έρωτα, από τον οποίο δεν πήρα καμία ανταπόκριση. Κι όταν λέω καμία ανταπόκριση εννοώ ούτε καν αγνόηση. Στην ηλικία των 19 ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου, και με αυτό εννοώ ότι έμπλεξα με τον εαυτό μου, και κλήθηκα να τον αντιμετωπίσω. Όλα ωραία κι όλα καλα. Εκείνον τον καιρό, δεν τον σκεφτόμουν καθόλου. Επειτά από πολλούς μήνες ένιωσα πολύ ωριμότερη (και είμαι) από τότε. Σε όλους λέω ότι δεν υπάρχουν ερωτικά συναισθήματα μέσα μου γι αυτόν, κι ότι όλα ήταν ένα παθολογικό "παιχνίδι" της εφηβείας, το οποίο ήταν η αφορμή για να γίνει αυτή η έκρηξη της αλήθειας που ακολούθησε στη ζωή μου. Ναι... πολύ σωστά τα λέω. Ναι είναι αλήθεια αυτό. Αλλά... ποιον κοροιδεύω; Τι δεν υπάρχει μέσα μου ερωτικό συναίσθημα γι αυτόν; Αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα. Τόσο τεράστιο που δεν μπορώ να το πιστέψω πως μετά απο τόσες συνειδητοποιήσεις επιμένω να το λέω. Ό,τι θα μπορούσε ποτέ να εμπνευστεί η φαντασία μου για τον έρωτα, το έχει εμπνευστεί στη μορφή του, στο είναι του... Δεν μιλιέται, δεν περιγράφεται, σχεδόν δεν χωράει στη ποίηση, στη μουσική. Είναι τόσο εξωπραγματικό. Σαν ψέμα... Αλλά δεν είναι. Κι επιτέλους το βγάζω απο μέσα μου. Καλά κάνει και με αγνοεί. Το νιώθει ότι του λέω ψέμματα. Όχι ότι δεν ισχύουν τα παραπάνω. Όμως το ξέρει ότι "δεν εννοώ αυτό" αλλά αυτό ακριβώς εννοώ. Πως να ξεγελαστεί η διαίσθηση του; Αλλά πως να ξεγελαστεί και η δική μου; Πόσο ακόμα να το έκρυβα; Δώστε μου τα φώτα σας... Υπάρχει κάτι που δεν βλέπω σε όλο αυτό; Να αφεθώ σε αυτό που νιώθω χωρίς αμφιβολίες; Χωράνε όλα σε λέξεις σε αυτή τη ζωή; Εξηγούνται όλα;