ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακομα ενα Σαββάτο που θα περασω στον καναπε να μιζεριαζω μπροστα σε ενα pc. Πρέπει να ειναι το πεμπτο στη σειρα ή το εκτο, μπορει να εχω χάσει κ το μέτρημα. Δεν ήμουν ετσι ομως, κάποτε μου αρεσε να βγαίνω, να πηγαινω στο κλαμπ, κ μεσα στο χορό κ τα γέλια να τα ξεχνάω όλα. Υποθετω αυτό ειναι το τίμημα των σπουδών σε μια μεγάλη πόλη. Οι πραγματικοί φίλοι να βρισκονται μακριά, ενω οι υποτιθέμενοι φιλοι που μενουν μερικους σταθμους του μετρό παραπερα, να μη δινουν δεκάρα για τα συναισθήματα σου και τα θέλω σου ωστε να αναγκάζεσαι να αναλωθεις στα δικά τους απο φοβο μήπως μείνεις μονος. Έχω σπαταλήσει παρα πολύ χρόνο να σκέφτομαι τι δεν παει καλα με μενα, να κατηγορω τον εαυτο μου οτι εγω φταιω, οτι εγω εχω πρόβλημα. Ναι,ειμαι ντροπαλός, δεν γνωριζω ευκολα κόσμο, silence is better than bullshit και η τοξική αρρενωπότητα με ενοχλεί αφάνταστα. Μου αρεσει να συζητω για ταινιες κ μουσικη, απεχθανομαι τα μπουζουκια, ενω ψωφαω για πάρτυ και εκδηλωσεις που δεν έχω παει ποτε στη ζωη μου. Ισως να φταίνε ολα αυτα τα χαρακτηριστικα ομως δεν μπορω να τα αλλάξω. Δε θελω. Αυτος ειμαι.Όσον αφορά τη φιλία θεωρω πως ειναι μια παρα πολυ σημαντικη λεξη με ιερο νοημα. Τους φιλους μ'αρέσει να τους κάνω να γελάνε, να νιωθουν οτι μπορούν να βασιστούν σ εμένα κ να ειμαι εκει οχι μονο στα καλα αλλα κ στα άσχημα. Προτιμω να ειμαι αυθεντικος κ οχι να τα πηγαινω καλα με ολους, την εχω πατήσει αρκετές φορές με λάθος άτομα κ έχω αναγκαστεί πολλές φορές να ξεσκαρταρω τη σαβούρα. Εχω δει τη ζωη μου να πέρνα χωρις να κανω αυτα που θελω απλα επειδη δεν εχω φιλους να τα μοιραστω. Εχω αρκεστει πολλες φορές σε εναν "απλο καφε" ανα τριμηνο και παντα ήμουν η δευτερη επιλογή. Εχω χασει αμέτρητες εκδηλώσεις, χανω ακομα κ αυτη τη στιγμη, οι οποιες εχουν αντικατασταθεί με "χαλαρα ποτα" κ ακομη χειροτερα οταν συνοδευονται απο φιλους φιλων που πρεπει να ανεχθω.Έχω σπαταλισει αμετρητες ωρες, μερες, εβδομαδες να περιφερομαι απ το κρεβατι στον καναπέ.Εχω περασει απο την καταθλιπτική φαση οπου ολα μεσα σου ουρλιαζουν αλλα το μονο που κυριαρχει τριγύρω ειναι η ησυχία.Μπορει να λυγισα αλλα δεν έσπασα. Ξεκίνησα να γραφω με προοπτική την αναζήτηση φίλων αλλα στην πορεία συνειδητοποιώ οτι ειμαι πιο δυνατος απο οσο νόμιζα, χωρις αυτο να σημαίνει οτι είναι καλυτερη η τόση μοναξιά.Οταν ημουν 18 ονειρευομουν τη φοιτητικη μου ζωη γεμάτη με νεες παρεες, φιλίες, παρτυ, ξενύχτια, γέλια.Παρ'όλα αυτά αν μπορουσα να μιλήσω στον 18χρονο εαυτο μου, θα του ελεγα οτι1ον: Τιποτα δεν παει λαθος με σένα.2ον: Αγάπα και πίστεψε τον ευατο γιατι το αξιζεις.3ον: Η ελπίδα ειναι το πιο δυνατό συναίσθημα4ον: Μην αναλωθεις για κανεναν.Γ,23