ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακούω πολλούς που εναντιώνονται στη στάση των αγροτών και μάλιστα πολύ με άσχημο τρόπο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι οι αγρότες και γενικότερα οι άνθρωποι του πρωτογενούς τομέα έχουν πάρει πολύ χρήμα, έχουν κάνει σπίτια, αμάξια κλπ κλπ και τώρα που τους τα κόβουν φωνάζουν. Ναι,υπάρχουν και αυτοί, όπως υπάρχουν και σε άλλα επαγγέλματα. Υπάρχουν παντού! Εγώ θα πω δυο λόγια για τον αγώνα επιβίωσης μας ως παιδί (πριν λίγα χρόνια), ως νέος άνθρωπος πλέον... Ο πατέρας μου ήταν από τους τυχερούς που μπόρεσαν να δώσουν κάποια απαραίτητα εφόδια στα παιδιά τους (δηλαδή αγγλικά, υπολογιστές, φροντιστήριο στην τελευταία τάξη του λυκείου). Λέω από τους τυχερούς γιατί υπάρχουν παιδιά που δεν μπορούσαν να έχουν μια ενίσχυση, μια βοήθεια κλπ. Ας μην αναφέρω φυσικά τους χιλιάδες μαθητές που εγκαταλείπουν το σχολείο λόγω οικονομικών προβλημάτων (φυσικά δεν προέρχονται όλα από αγροτικές οικογένειες). Αν και είχα λοιπόν τη ''στοιχειώδη'' βοήθεια που θα μπορούσε να έχει ένα παιδί πολλές φορές είχαμε φτάσει σε εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις, δηλαδή άδειο ψυγείο, 1-2 ευρώ στην τσέπη (σε όλους μας), δανεικά από τρίτους και όλα αυτά πολλά χρόνια πριν την λεγόμενη κρίση. Εμείς ξέραμε ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο κάθε φορά που δεν έδιναν τα χρήματα της ευρωπαϊκής ένωσης στους παραγωγούς. Χρήματα που η Ευρωπαϊκή Ένωση τα έδινε στην ώρα της ενώ το ελληνικό κράτος όποτε ήθελε. Με αυτά πλήρωνε συντάξεις, μισθούς, επιδόματα... Περιμέναμε τα χρήματα των αποζημιώσεων και ενώ η πρώτη ενημέρωση έκανε λόγω π.χ για Μάη τα χρήματα κατέληγαν κουτσουρεμένα στους αγρότες και σε δόσεις, με πρώτη δόση στην καλύτερη περίπτωση τέλη καλοκαιριού! Καλά δεν θα μιλήσω για τις καθυστερήσεις που γίνονταν όταν διενεργούνταν εκλογές. Σπάνε ρεκόρ! Πολλές φορές φτάσαμε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις, ξεκινήσαμε από την αρχή και αυτό είναι κουραστικό και δεν ξέρω πόσο μπορεί ένας 60ντάρης σχεδόν να τα βγάλει πέρα με όλες αυτές τις καθημερινές δυσκολίες πέρα από τα χρήματα φυσικά. Είναι το κρύο, η βροχή, η ζέστη, οι ασθένειες στα ζώα, οι καταστροφές στις παραγωγές των αγροτών και πάει λέγοντας. Το κράτος φυσικά είναι απών από παντού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ευλογία που θέρισε χιλιάδες κοπάδια στη χώρα μας. Η κατάσταση δεν ήταν δύσκολη μόνο για τους ανθρώπους που έβλεπαν να θανατώνονται τα κοπάδια τους αλλά και γι' αυτούς που τα έχαναν από την πείνα. Ή θα πέθαιναν τα ζωντανά από την ασθένεια αν τα έβγαζαν έξω και κολλούσαν ή από το ότι δεν είχαν να τα ταΐσουν. Το κράτος σιωπούσε και όταν θυμήθηκε να δώσει κάποια χρήματα για να ενισχύσει τους κτηνοτρόφους που κρατούσαν τα κοπάδια τους για τόσους μήνες έγκλειστα, τα χρήματα αυτά δεν έφταναν ούτε για ένα μήνα, ούτε για τα βασικά. Για τις αποζημιώσεις των σφαγιασμένων κοπαδιών δεν ξέρω, υποθέτω ωστόσο ότι ήταν αδύνατο κάποιος να ξεκινήσει από την αρχή. Καλά δεν θα αναφερθώ για το κομμάτι της ενημέρωσης, των εμβολιασμών κλπ για την έγκαιρη αντιμετώπιση ώστε να μην εξαπλωθεί η ασθένεια. Ήρθε, θέρισε, έφυγε...Αυτές είναι κάποιες στοιχειώδεις δυσκολίες των ανθρώπων που ασχολούνται με τον πρωτογενή τομέα, χωρίς ωστόσο να συμπεριλάβω ψαράδες, μελισσοκόμους και άλλα επαγγέλματα για τα οποία δε γνωρίζω πολλά πράγματα. Ένα πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν φωνή και απλά ξεσπούν όταν πια βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Έγραψα πολλά, το ξέρω... Να είστε όλοι καλά!(δε μπορώ να απαντήσω σε τυχόν σχόλια, δεν είμαι μέλος)