Θα διαφωνήσω με τα σχόλια που διάβασα. Προσωπικά καταλαβαίνω τι σε ενοχλεί στη σχέση με τους δικούς σου. Το να ντρέπεσαι να ετοιμάζεσαι για μια βραδινή έξοδο ή να ντρέπεσαι να πιεις αλκοόλ μπροστά στους γονείς δείχνει μια διάχυτη αυστηρότητα μαζί με ολίγη υποκρισία. Το να ξέρουν οι γονείς σου το καθετί που κάνεις και να έχουν λόγο στα προσωπικά σου θα ήταν το άλλο άκρο. Προσωπικά νομίζω όμως πως το υγιές είναι κάπου στη μέση. Δε θα έπρεπε να ντρέπεσαι να πεις έχω μία σχέση, θα βγω με το φίλο μου. Λες πως οι γονείς σου δεν είναι αυστηροί, νομίζω όμως πως είναι, απλά πάντα αφουγκραζόσουν αυτό που ήθελαν και ανταποκρινόσουν στις προσδοκίες τους. Αυτό είναι βαρύ για ένα παιδί. Τώρα για τους καβγάδες που λες, πράγματι το να είστε τέσσερις ενήλικοι σε ένα σπίτι είναι από μόνο του δύσκολο και προστίθενται και τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δικοί σου.
18.2.2017 | 10:04
προβληματική σχεση με γονεις?
Ειμαι κοπελα 26 ετων. Παντα ημουν το παιδι που καθε γονιος ηθελε να εχει. Αριστη μαθητρια, υπακουη. Ολοι εδιναν συγχαρητηρια στους γονεις μου για την ανατροφη μου. Σπουδασα σε μια απο τις πιο υψηλοβαθμες σχολες της χωρας και τωρα εχω μια καλη δουλειά με προοπτική, αλλα με χαμηλες δυστυχως απολαβές προς το παρον, που ελπιζω να αυξηθουν με τον καιρο. Το λέω αυτο επειδή ακομη δεν εχω τη δυνατοτητα να μεινω μονη μου, κατι που θα το ηθελα πολυ, αφου τα λεφτα δεν θα μου εφταναν ουτε για ζήτω! Επίσης, και οι γονεις μου αντιμετωπίζουν καποιες οικονομικες δυσκολιες τα τελευταία χρόνια και δεν θα ηταν καθόλου ευκολο να φυγω απ το σπιτι. Εχω έναν αδερφό μεγαλύτερο, που εργαζεται κι αυτος αλλα μεχρι στιγμης ουτε αυτος μπορει να φυγει απ το σπιτι. Ειμαστε λοιπον 4 μεγαλοι ανθρωποι στο ιδιο σπιτι και καπου εδω θα αρχισω να σας λεω το προβλημα μου.Ανεκαθεν τους γονείς μου τους ντρεπομουν. Ντρεπομουν να τους πω οτι μου αρεσει ενα αγορι, οτι βγαινω με καποιον και φυσικα οτι εχω σχεση. Ντρεπομουν να με βλεπουν να πινω αλκοόλ η να περιποιουμαι τον εαυτο μου για μια νυχτερινη εξοδο. Οι γονεις μου δεν ηταν αυτο που λεμε αυστηροι ουτε μου απαγορευσαν ποτε να κανω κατι, βεβαια παντα απο μικρο παιδι μου εβαζαν το μετρο σε ο,τι κι αν εκανα. Και ειχα μαθει κι εγω να μην το ξεπερναω, να κινούμαι μεσα στα ορια. Με τους γονείς μου δεν εχω συζητησει ποτε για θεματα αισθηματικα, ερωτικα, ψυχολογικά και οτιδηποτε βαθυτερο με απασχολεί. Οι συζητησεις μας περιοριζονται σε θεματα καθημερινοτητας, θεματα δουλειάς, κοινωνικα, πολιτικα κλπ. Ουτε καν με τη μανα μου δεν συζηταω προσωπικα θεματα. Μονο μια-δυο φορές που ημουν πολυ άσχημα ψυχολογικά λογω ερωτικών με ρωτησαν αν ηθελα να τους μιλησω. Εγω απ τη μια ηθελα, αλλα δυσκολευομουν παααρα πολυ να εκφραστω, αρκεστηκα σε μισολογα, ενιωσα να κοκκινιζω απο ντροπη κι ετσι δεν ξαναμιλησαμε γι αυτα. Να σημειωσω οτι σε φιλους μου δε δυσκολευομαι καθολου να μιλησω, ευτυχώς εχω κανα δυο εμπιστους που τους λεω τα παντα κι ετσι ξαλαφρωνω. Εξω ειμαι λαλίστατη, στο σπιτι δυσκολεύομαι. Σημαντικο ακομη ειναι και το γεγονος οτι ουτε ο αδερφος μου μιλαει ποτε για θεματα σχεσεων και αν και γυρω στα 30, ποτε δεν μας εχει πει για καποια κοπελα του και εννοειται ποτε δεν εχει φέρει καμια σπιτι. Οι γονεις μου συχνα εκφραζουν την ανησυχια τους γι αυτο.Τέλος να πω οτι τα τελευταια χρόνια υπαρχουν εντονοι τσακωμοι στο σπιτι για διαφορους λογους, τις περισσοτερες φορες ασημαντους που ομως ειναι ψυχοφθοροι. Ειναι φανερο οτι υπαρχουν βαθυτερες αιτιες που συμβαινουν ολα αυτα, αλλα δεν μπορω να τις εντοπισω. Το μονο σιγουρο είναι οτι δεν ειναι φυσιολογικα ολα αυτα. Θελω να ακουσω τις γνωμες σας. Σας ευχαριστω πολυ!
3
