ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έκανα μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ο προβληματισμός μου χωρίζεται σε δύο κυρίως σκέλη. Αφορά τους ανθρώπους, τον συσχετισμό μας με τα social media και παράλληλα την (με το ζόρι) επιβολή των της κάθε άποψης.Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σάββατο 8 Ιουνίου: Athens Pride 2013 - λαοθάλασσα στους δρόμους της Αθήνας για την πιο "πολύχρωμη" παρέλαση της χρονιάς. Πορεία για τα δικαιώματα των γκέι σε μια από τις πιο οπισθοδρομικές χώρες της Ευρώπης (Ευρωπαίοι στην ουσία ακόμα δεν έχουμε γίνει, να λέμε και την αλήθεια). Δεν διαφωνώ που ο κόσμος της LGBT κοινωνίας θέλει να υψώσει την φωνή του και να ακουστεί για την αποδοχή τους από τους υπόλοιπους (με την ευρύτερη έννοια - κοινωνία, νόμοι, συμπολίτες κτλ...). Ναι στην αποδοχή, ναι στο δικαίωμα του γάμου, όχι στην ομοφοβία. Ωστόσο, κατά την δική μου άποψη, στο μόνο που ενίσταμαι είναι το δικαίωμα υιοθεσίας από γκέι ζευγάρια. Δεν λέω, μπορεί να είναι οι καλύτεροι γονείς του κόσμου, αλλά βάσει των νόμων της φύσης δεν μπορώ να το δεχτώ, όπως και πολύς κόσμος, φαντάζομαι. Δεν είναι ζήτημα ομοφοβίας, δεν με σοκάρει το να βλέπω δίπλα μου ομοφυλόφιλα ζευγάρια να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται κτλ., δεν το κατακρίνω. Παρ' όλα αυτά το να διεκδικούν δικαίωμα υιοθεσίας, το θεωρώ υπερβολικό.Το δεύτερο σκέλος του προβληματισμού μου αφορά τους Έλληνες - Ελληνίδες, όσον αφορά την συμπεριφορά τους. Βράδυ της ίδιας ημέρας: Είχα βγει για ποτό στο κέντρο με το αγόρι και τους φίλους μου, όπως συνηθίζεται τα Σαββατόβραδα. Παρατηρούσα τους ανθρώπους, την συμπεριφορά τους στους άλλους. Άτομα τα οποία γνώρισα για πρώτη φορά και δεν είχαν να πουν ΕΝΑΝ καλό λόγο για τον "διπλανό" τους. Υπάρχει θυμός και κακία. Το καταλαβαίνω ότι ζούμε σε μια χώρα που η κρίση χτυπάει κόκκινο και απελπισία κυριαρχεί, ωστόσο αυτός δεν είναι λόγος για να βγάζουμε όλη την μιζέρια και την κακία μας. Για να εξαλειφθεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε (και είναι τεραστίων διαστάσεων) χρειάζεται μια δόση αισιοδοξίας και θετική ενέργεια.Και το πιο απλό, πας σε μια καφετέρια: δεν θα ήταν πιο ωραίο, πιο όμορφο, να σε υποδεχτεί η σερβιτόρα/ ο σερβιτόρος με χαμόγελο?...Επιπρόσθετα, θα ήθελα να θίξω το θέμα της συμπεριφοράς των Ελλήνων στα social media. Όλοι θα έχουμε παρατηρήσει ότι είμαστε η μόνη χώρα που υπάρχει υψηλή λογοκρισία στα site κοινωνικής δικτύωσης. Το πιο ζωτναντανό παράδειγμα η σελίδα του YouTube. Για να δεις και να ακούσεις βίντεο θα πρέπει ή να το πληκτρολογήσεις στην αναζήτηση ή να το επιλέξεις από μια λίστα βίντεο στη δεξιά πλευρά της σελίδας. Για ποιό λόγο να κάθεσαι να βρίζεις και να κατακρίνεις ένα βίντεο/ τραγούδι που δεν σου αρέσει; Μην το βλέπεις/ακούς! Γιατί πρέπει να επιβάλλεις με το ζόρι την άποψή σου; Στο τουίτερ γιατί να κυριαρχεί η ειρωνεία; Στο facebook γιατί να υπάρχει το "δήθεν"; Είναι κάποια ερωτήματα που θέτω στον εαυτό μου και στους υπόλοιπους, απαντήσεις λαμβάνω, αλλά δεν υλοποιούνται με τον θετικό τρόπο. Τέλος να θίξω και το θέμα της οδήγησης των Ελλήνων (κυρίως αντρών), όπως έλεγε ένας γνωστός "από παρκάρισμα γυναίκας κανείς δεν πέθανε, από απερισκεψία ενός άντρα χιλιάδες". Γιατί η επιπολαιότητα των Ελλήνων οδηγών να στιγματίσει ακόμα και να καταστρέψει ζωές χιλιάδων ανθρώπων; Ας γίνουμε λίγο πιο συνειδητοποιημένοι σαν έθνος και να μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Ίσως αν διορθώσουμε κάποια ελαττώματα του εαυτού μας, να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Αυτά. Ήθελα να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου μαζί σας. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.