O έρωτας της εφηβείας θα μείνει μέσα σου μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου. Αυτό γιατί από παιδί περνάς στην πιο ενήλικη φάση της ζωής σου, τα συναισθήματά σου είναι ακατέργαστα, όλα είναι κομμένα και ραμμένα στα μάτια σου όπως στις ταινίες. Δεν είναι έτσι η ζωή. Δεν είναι οι σχέσεις έτσι.
Εγώ δε θα ξεχάσω τον έρωτα των 15. Τον είχα πλάσει στο μυαλό μου όπως τον ήθελα και νόμιζα πως θα είναι ο ένας και μοναδικός. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ήταν άλλος ένας άντρας από το σωρό, μηδέν Κουλτούρα, μηδέν αυτοσεβασμός, φθηνός,συμφεροντολογος. Τα μάτια της 15αχρονης τον έβλεπαν Θεό. Τα μάτια της 21χρονης τον είδαν όπως ήταν όμως. Δε λέω ότι ο δικός σου είναι κάτι απ' όλα αυτά όμως ακόμα και αν ήσασταν ξανά μαζί μετά από χρόνια το συναίσθημα δε θα μπορούσε να είναι τόσο ίδιο. Αυτό γιατι αλλάζουμε χωρίς να το θέλουμε. Μη θεοποιεις ανθρώπους, να χαίρεσαι που έζησες τον πρώτο σου έρωτα με τόσο δυνατό feeling! Περνώντας τα χρόνια μπορεί να ξεχάσεις το πρόσωπο αυτό, ποτέ όμως το πώς σε έκανε να νιώθεις στα 17 σου. Έτσι είναι ο έρωτας και μέσα στη ζωή όλα αυτά.
9.8.2021 | 17:49
Προβληματίζομαι
Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα στη ζωή μου ήταν στο λύκειο.. ήμουν κάπου στα 17. Ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση και εκτός αυτού είχε ψηθεί η κατάσταση ένα χρόνο πριν. Ναι.. ένα χρόνο μιλούσαμε σα να έχουμε σχέση, βγαίναμε για καφέδες και στον αποχαιρετισμό αγκαλιαζόμασταν πιο πολύ από το φυσιολογικό αλλά ντρεπόμασταν και οι δύο. Δεν ξέρω αν φταίει ο χρόνος που ψήθηκε η κατάσταση, ή η όρεξη για ζωή που είχα στα 17, το πόσο πολύ επιθυμούσα αυτόν τον άνθρωπο και πόσο όμορφα ένιωθα δίπλα του αλλά ένιωσα πραγματικά έρωτα κι ας ήμουν τόσο μικρή.
Έπειτα η σχέση έγινε τοξική, ζήλεια, φωνές, οξυθυμία, μη σωστή διαχείριση νεύρων και έληξε πολύ άσχημα μετά από 2μιση χρόνια κοινής πορείας (αν μου επιτρέπετε να το πω έτσι). Πλέον δεν νιώθω κάτι γι αυτόν τον άνθρωπο όμως πολλές φορές αναπολώ αυτό το αίσθημα που ξεχύλιζε κάθε φορά που τον έβλεπα ή διάβαζα τα μηνύματά του. Εκείνο το ρίγος κάθε φορά που βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής...
Δεν μπορώ να τα βρω πουθενά. Νιώθω ότι έχω βαρεθεί τη ζωή, νιώθω ότι όλα κυλάνε πολύ γρήγορα πλέον και όλοι ενδιαφέρονται να σε στείλουν στο κρεβάτι τους με τη μία. Δεν βρίσκω την σπίθα εκείνη που σε κάνει να ανυπομονείς να δεις τον άλλον, να μετράς τα λεπτά και να σου κόβονται τα πόδια όταν εμφανίζεται μπροστά σου.
Άραγε πως ερωτεύεται ο κόσμος πλέον;
5
