σε χειρίζονται ΚΑΡΓΑ Το μέλλον μ τους πηθικους πολύ δυσοίωνο Απεγκλωβισμος απαραίτητα
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
σε χειρίζονται ΚΑΡΓΑ Το μέλλον μ τους πηθικους πολύ δυσοίωνο Απεγκλωβισμος απαραίτητα
Κι εγώ απεχθάνομαι τις φωνές των δικών μου. Να όμως δούμε αντικειμενικά και με ειλικρίνεια τα πράγματα ; Από την στιγμή που είσαι ενήλικας και σου πληρώνουν τα πάντα οι δικοί σου όσο σπουδάζεις, έχουν κάποιες απαιτήσεις. Να τελειώσεις δηλ φαντάζομαι στην ώρα σου την σχολή, για να βρεις και δουλειά αργότερα. Με τις φωνές βέβαια δεν βγαίνει αποτέλεσμα, συμφωνώ. Αλλά στο σημείο που είσαι έχεις 2 επιλογές. Ή πας με τα νερά τους προσπαθείς να είσαι συνεπής στην σχολή σου και ότι σου λένε από το ένα αυτί μπαίνει απ' το άλλο βγαίνει, ή κάνεις την επανάσταση σου του τύπου βρίσκεις 1-2 φίλες για συγκατοίκηση, φροντίζεις να βρεις δουλειά και η σχολή σου περνάει σε δεύτερη μοίρα. Δε σημαίνει ότι θα την παρατήσεις αλλά σίγουρα θα ναι πιο δύσκολα να παρακολουθείς μαθήματα και θα χεις πολύ λιγότερο χρόνο για διάβασμα. Αλλά θα είσαι ανεξάρτητη.
Το θέμα είναι εσύ τι θες, εσύ έχεις το μαχαίρι εσύ και το καρπούζι.
Τραγικοί !!!!!!!!!!!!!!!!! το λιγότερο και ανάλαφρο που μπορώ να πω.
Ακούγεται δύσκολο όλο αυτό, μα και κάπως οικείο προσωπικά. Το κακό είναι ότι αυτή η αντίδραση, ο φόβος που αναφέρεις, ίσως γίνει κάτι το οποίο θα συνηθίσεις χωρίς να το θες και αργότερα να αντιδράς το ίδιο όταν θα έρθει το αφεντικό σου να σου τα ψάλλει ας πούμε. Και εκεί δε θα περάσεις καλά. Δεν είναι και απαραίτητο φυσικά, αλλά έχω παρατηρήσει σε ανθρώπους με ανάλογο background να δυσκολεύονται κατά την "ενηλικίωση" αργότερα. Και δεν έχει να κάνει με το τι παροχές είχες μεγαλώνοντας, ούτε είσαι κακομαθημένη επειδή θέλεις να περάσεις χρόνο με τους φίλους σου. Το βρίσκω απόλυτα φυσικό να προτιμάς να χαβαλεδιάζεις με τους φίλους σου από το να πρέπει να διαβάσεις για εξεταστική. Αλίμονο αν δεν τα κάνεις αυτά στα 20 σου. Βέβαια, ό,τι αφήνεις στην άκρη σε αυτή τη φάση θα το βρεις μπροστά σου αργότερα, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Έχεις σκεφτεί να τους κάνεις μια σοβαρή κουβέντα για αυτό; Να τους εξηγήσεις ακριβώς πώς αισθάνεσαι, το φόβο που αναπτύσσεις απέναντι τους, με ήρεμο και επεξηγηματικό τρόπο; Μπορεί και να μην ιδρώσει το αυτί τους, αλλά ίσως να μαλακώσει λίγο ο τρόπος τουλάχιστον.
Δεν πιστεύω όσα διαβάζω. Οι άνθρωποι απλώς έχουν απωθημένα, είναι άρρωστοι. Κοπέλα μου βρες μια δουλειά και αν είναι προσπάθησε να βρεις κάποιον ο οποίος να προσέξεις να δεις αν θα σε σέβεται και πήγαινε τι να πω μείνε μαζί του, δεν ξέρω αν είναι καλή συμβουλή αυτή που δίνω, αλλά εσύ δεν φταις κάπου.
Mε δουλειά με τον εαυτό σου ξεπερνιέται ο φόβος. Αν μπορείς να κάνεις ψυχανάλυση θα σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις τα τραύματα του παρελθόντος και να αποδεχτείς ότι οι γονείς σου αυτοί είναι και δεν θα αλλάξουν. Εσύ όμως είσαι ένας ξεχωριστός άνθρωπος που έχεις τη ζωή μπροστά σου και που μπορείς να αγωνιστείς, για να την κάνεις καλύτερη. Εύχομαι να είσαι τυχερή και να αγαπηθείς πραγματικά και χωρίς όρους. Όταν το περιβάλλον που μεγαλώνουμε είναι τοξικό, φεύγουμε. Αυτό να επιδιώξεις.