ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η προσωπική μου άποψη καταστάλαγμα χρόνων εμπειριών είναι ότι δεν υφίσταται το "δεδομένος" (ούτε καν για ερωτικές σχέσεις δεδομένου ότι κανέναν δεν γνωρίζουμε εξ'ολοκλήρου...ούτε καν τον εαυτό μας...κι οι άνθρωποι έχουν το δυναμικό να μας εκπλήσσουν συνέχεια). Στο προκείμενο. Είναι σύνηθες οι άνθρωποι να βάζουν διαφορετικές προτεραιότητες σε διάφορα στάδια της ζωής τους και αυτό συμβαίνει και με την φίλη σου. Συνήθως η πρώτη τέτοια "ρήξη" σε φιλίες συμβαίνει όταν ένας από τους δύο έρχεται σε σημείο να βάλει μπροστά τις σπουδές ή την εύρεση εργασίας σε άλλο μέρος (ή το να εισέλθει στην ρουτίνα της ενήλικης εργασιακής ζωής έναντι του άλλου που έχει ακόμη ένα πιο ανέμελο τρόπο ζωής). Η δεύτερη (ή χρονολογικά πρώτη ανάλογα ποιά θα προηγηθεί) έρχεται όταν κάποιος συνάψει δεσμό ερωτικής φύσεως. Κι η τρίτη (και πιο φαρμακερή) όταν πια φίλοι παντρευτούν και κάνουν παιδιά (γύρω στα 30-35 με τα σημερινά δεδομένα) όπου είναι λογικό επόμενο ότι οι υποχρεώσεις αλλά και η αγάπη τους να διοχετεύεται πρωτίστως στην οικογένειά τους. Δεδομένου ότι είστε νέες κι έχετε φιλικό δεσμό εδώ και 11 χρόνια πρόκειται για φιλία του δημοτικού. Σωστά; Συνήθως αυτές αν έχουν γερές βάσεις (κι όχι απλώς το ότι πηγαίνατε στο ίδιο σχολείο κι αντιπαθούσατε ας πούμε την ίδια δασκάλα και κοζάρατε το ίδιο αγόρι) μπορούν να αντέξουν πολλά. Η φίλη σου είναι συνεπαρμένη απο αυτό που βιώνει αυτή την στιγμή με το αγόρι με το οποίο έχει σχετισθεί. Θέλει να το βιώσει στο έπακρο κι αυτό είναι φυσικό. Επίσης ενδέχεται και να έχει προβλήματα διαχείρισης χρόνου αν εκείνος είναι ελεγκτικός ή χειριστικός και απαιτεί την αποκλειστικότητα του ελεύθερου χρόνου της (ή και την απομάκρυνση από άλλα άτομα). Αν όντως συμβαίνει αυτό το τελευταίο η φίλη σου θα το βρει μπροστά της αλλά η δική σου θέση σε καμμία περίπτωση δεν είναι να της το πείς επειδή το αποτέλεσμα θα είναι και ανώφελο και βλαπτικό για την φιλία σας (αυτά εκτιμώνται κατόπιν εορτής αλλά είναι πια αργά). Κατά την ταπεινή μου γνώμη και σε γενικές γραμμές (κι όχι ειδικά για την περίπτωσή σου) οι φιλίες οφείλουν να λειτουργούν άνετα κι ελεύθερα. Για να λειτουργήσουν όμορφα δεν πρέπει να γίνονται αντιληπτές ως ένα επιπλέον καθήκον ή ένα επιπλέον βάρος από καμμία πλευρά. Δεν πρέπει δηλαδή να επιφορτίζουμε τον άλλον άνθρωπο συνεχώς με τα δικά μας προβλήματα κι ούτε να γαντζωνόμαστε πάνω του ως σανίδα σωτηρίας σε μια ζωή που μας προβληματίζει. Όλους μας προβληματίζει η ζωή επειδή είναι δύσκολη. Κι ο άλλος έχει προβλήματα κι ας μην μας τα λέει όλα. Αυτό πρέπει να είναι στο μυαλό μας πάντοτε (και στα ερωτικά ακόμα). Από την άλλη συμπονώ σ'αυτό που λες και κατανοώ απόλυτα ότι νιώθεις ψυχική ερημιά στην παρούσα φάση. Προτείνω να μην στέλνεις μηνύματα με προτάσεις για έξοδο και τέτοια. Ίσως η ίδια λόγω των ανωτέρω να μην μπορεί να σου αρνηθεί αλλά ούτε και να δεχτεί (και γι'αυτό να μην απαντάει καν!). Προτείνω να την πάρεις τηλέφωνο να μιλήσετε και να της πεις ακριβώς αυτό που λες σε μας: "Είσαι ο κοντινότερός μου άνθρωπος και μου έχει λείψει η κουβέντα μας. Θα ήθελα να μιλάμε περισσότερο αν το θες κι εσύ." H αλήθεια είναι πάντοτε ο σωστότερος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες μας και τους άλλους ανθρώπους.