ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι μια πάθηση που αν δεν ξεπεραστεί σε μικρή ηλικία δύσκολα εξαφανίζεται αργότερα, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο και ξέρω πως ακούγεται σκληρό αλλά όσο πιο νωρίς το αποδεχτείς τόσο το καλύτερο. Καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθεις καθώς κι εγώ εισπράττω σχόλια τύπου ''τα χέρια σου γιατί είναι έτσι?''ή '' πως τα αντέχεις'' και για χρόνια στεναχωριομουν γι αυτό. Όμως αργότερα κατάλαβα πως δεν το κάνουν επίτηδες και δεν έχουν κάτι προσωπικό μαζί μου, απλά έχουν μάθει να αντιδρούν έτσι σε οτιδήποτε διαφορετικό. Την επόμενη κιόλας στιγμή το έχουν ξεχάσει κι εσύ κάθεσαι και σκας μέσα σου. Μην το κάνεις, γιατί όπως είπες πολύ σωστά είναι κάτι που ενισχύεται με το άγχος και τη λύπη οπότε μόνο κακό σου κάνει. Επισκέψου έναν δερματολόγο ή πάνε για όμοιοπαθητικη (επειδή κι εγώ είμαι μπερδεμένη αφού άλλοι λένε ότι η ομοιοπαθητικη είναι η μόνη λύση ενώ άλλοι ότι δεν κάνει τίποτα κι ότι απλά πάει πίσω τη θεραπεία θέλω να μου πει σίγουρα κάποιος αν έχει εμπειρία). Σκέψου θετικά, αυτό είναι που σε διαφέρει από τους άλλους και σίγουρα δεν εισαι μόνος/η.