ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν άνθρωπος, σκέφτομαι πάρα πολύ και γενικά επεξεργάζομαι πολύ τα πράγματα στο μυαλό μου. Με λίγα λόγια, το μυαλό μου είναι ένα χάος, έχω κάψει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Κάποιες φορές όμως, αισθάνομαι ότι έχω διεστραμμένο μυαλό, άρρωστο μυαλό. Δεν θα δώσω λεπτομέριες. Είμαι καλός άνθρωπος, θεωρώ, ότι είμαι φυσιολογικό άτομο, είμαι φυσιολογικό άτομο και πολύ λογικό, αν εξαιρέσουμε τις συγκεκρημένες σκέψεις που κάνω. Οι σκέψεις που μου περνάνε από το μυαλό ξέρω ότι είναι κακές και μπορει και ανώμαλες. Δεν θα έκανα όμως ποτέ αυτά που σκέφτομαι, σε πράξη. Ακόμα κι εγώ δεν θα πίστευα στα μάτια μου αν τα έκανα όλα αυτά πράξη. Αποφεύγω και αρνούμαι, χωρίς οι άλλοι να καταλαβαίνουν το λόγο, να έρχομαι σε προσωπική ας πουμε, επαφή, με αυτά που σκέφτομαι. Δεν φοβάμαι γιατί πολύ απλά ξέρω πως δεν θα ενδώσω. Δέν θέλω όμως να έρχομαι σε επαφή με τις αυτές σκέψεις μου. Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι και όταν πάει να γίνει κάτι τέτοιο, με χαστουκίζω και με βρίζω για να ξυπνήσω. Οι σκέψεις αυτές περνάνε τις περισσότερες φορές σε άσχετες στιγμές αλλά και σχετικές. Απλά αυτό που με φοβίζει είναι αυτό που λένε "πρόσεχε τις σκέψεις σου, μη γίνουν λόγια, πρόσεχε τα λόγια σου μη γίνουν πράξεις, και πρόσεχε τις πράξεις σου γιατί θα υποστείς τις συνέπειες" κοκ. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει, δεν θα το επιτρέψω, αλλά κι αν συμβεί μία στο τρις; έστω κάτι μικρό και "αθωό", όχι ακραίο, τι κάνω; Γίνεται; Αποκλείεται!