ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα καθώς μάζευα τα ρούχα από το μπαλκόνι μου τον είδα να βγαίνει κι εκείνος στο δικό του. Σήκωσα το χέρι και τον χαιρέτησα και μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό με έναν μορφασμό λες κι έκανε αγγαρεία ή ελεημοσύνη - πιο πολύ σαν φάσκελο έμοιαζε παρά σαν χαιρετισμός! Σίγουρα από μέσα του θα με στόλιζε με κάτι του τύπου "Να, ορίστε, μωρή βαρεμένη, σε χαιρετάω κι εγώ. Ικανοποιήθηκες τώρα;" Αλλά ούτε κι αυτό μπορεί να με κάνει να ξενερώσω μαζί του. Εξακολουθώ να τον θέλω το ίδιο πολύ κι ας ξέρω πως δεν υπάρχει ούτε η απειροελάχιστη πιθανότητα να με θελήσει κάποτε.Οι φίλες μου μου λένε πως το μέγιστό μου σφάλμα ήταν το γεγονός ότι πήγα η ίδια και του εξομολογήθηκα τον έρωτά μου, ότι δηλαδή οι γυναίκες δεν πρέπει να κάνουν ποτέ την πρώτη κίνηση προσέγγισης όσο ερωτευμένες κι αν νιώθουν, γιατί πέφτουν στα μάτια των ανδρών και θα τις θεωρήσουν απελπισμένες αγάμητες. Και ποιος άντρας θα δώσει σημασία σε μια απελπισμένη αγάμητη;Και τώρα θα μου πείτε κι εσείς "καλά πώς κάνεις έτσι, ρε κοπελιά, δεν τα είχατε κιόλας". Μα αυτό είναι που κάνει τον πόνο του ανεκπλήρωτου μονόπλευρου έρωτα μεγαλύτερο. Γιατί εδώ έχεις δεχθεί άμεσα την απόρριψη, ο άλλος δε σου έδωσε καν την ευκαιρία να σε γνωρίσει. Αντιθέτως, ο πόνος του χωρισμού έχει το ελαφρυντικό ότι τουλάχιστον υπήρξε σχέση, υπήρξαν κοινές στιγμές, ο άλλος σου έδωσε την ευκαιρία να σε γνωρίσει, ένιωσε μια ολόκληρη σταδιακή γκάμα θετικών συναισθημάτων για σένα - έλξη, καύλα, έρωτα, αγάπη - και γενικά είχατε μια συναισθηματική συνύπαρξη όσο κι αν αυτή κράτησε. Σου μένουν τουλάχιστον οι όμορφες αναμνήσεις κι εμπειρίες, αλλά και το γεγονός ότι για κάποιον ήσουν σημαντική και ποθητή. Στον ανεκπλήρωτο μονόπλευρο έρωτα το μόνο που σου μένει είναι ότι ήσουν λίγη για τον άλλον κι ότι δεν ήσουν άξια να του προκαλέσεις το ενδιαφέρον. Κι αυτό πέραν του ότι χαντακώνει ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθησή σου, είναι κι ο λόγος που γεννιούνται τα απωθημένα κι οι συναισθηματικές ανασφάλειες.