Κορίτσι μου καταλαβαινω πως αισθάνεσαι οτι πρεπει να κανεις αυτη τη σχεση να λειτουργήσει επειδη ακομα τον αγαπας κ επειδη ειναι κριμα για τα 4 χρονια που περάσατε μαζι. Ουτε η πρωτη ομως, ουτε η τελευταια σχεση θα ειναι αυτη που τελειωνει. Οι ανθρωποι αλλάζουν, τα συναισθήματα αλλάζουν. Ζευγάρια που ηταν μαζι 10, 20, 30 χρονια χωριζουν. Κ μαλιστα λιγες θεωρω ειναι οι περιπτωσεις που με εναν χωρισμό ειναι κ οι 2 ευχαριστημένοι. Συνηθως ο ενας εχει ακομα συναισθήματα. Δυστυχως ετσι ειναι. Καταλαβαινω οτι θελεις να προσπαθήσεις για αυτη σχεση κ καλα κανεις. Μεχρι ποτε ομως? Κ μαλιστα μονη σου? Πρέπει να βρεις το σημειο που πρεπει να τραβήξεις τη γραμμη. Οι ωραιες αναμνήσεις κ οι καλες στιγμες παντα θα υπαρχουν. Ειναι ομως αρκετες για να κρατήσουν μια σχεση? Οχι, δεν ειναι. Σε τελικη αναλυση, αν δε σε κανει χαρούμενη η σχεση σου κ αν δεν σου προσφερει ηρεμία, τοτε ποιο το νοημα? Δες λοιπον που θα βαλεις τα ορια σου, γτ για ποτε χάνεις τον εαυτο σου στη δινη αυτων των καταστασεων ουτε που το καταλαβαινεις! Φιλια πολλα αγαπουλα! (αυτο το "καταλήγω να αγκαλιάζω τον εαυτο μου" που ειπες πονεσε)
14.5.2020 | 14:37
Πρώτη αγάπη
Αγαπησα και εγώ, και έχει 4 χρόνια! Ήταν ο πρώτος μου, η ήμουν η πρώτη του, και σχέση και σε ολα. 4 χρόνια πριν αντιμετωπίζαμε άλλα θέματα, 4 χρόνια μετά (σήμερα δηλαδή) το πραγμα τελειώνει, μα δεν τελειώνει απο εμένα. Έδωσα τον εαυτό μου σε αυτή τη σχέση, πιστη, ειλικρινής αλήθεια νιώθω πως αγαπησα έναν άνθρωπο, συνεχίζω και δεν μου πέρασε. Η συμπεριφορά του όμως είναι κακή, το ξέρω ότι δεν νιώθει το ίδιο με εμένα, αλλά πλέον με τρελαίνει. Προσπαθήσαμε 100 φορές να φτιάξουμε αυτή τη σχέση αλλά δεν πλέον, υπάρχουν φορές που είμαστε τελεια και κραταει τόσο λίγο σαν μια βολτα στη παραλία. Αυτή βασικά είναι η χαρά μου. Όλοι μου λένε τι του βρίσκεις, δεν σου κανει κτλ. Είναι ολα όμως αυτά τα μικρά πραγματάκια που αγαπάω και χτίσαμε 4 χρόνια τώρα, κομμάτι της ζωής μου είναι, και νομίζω καταλαβαίνετε όλοι. Όμως πλέον μαλώνουμε, φταει και πάντα εγώ καταλήγω να ζητάω συγνώμη που τον πλήγωσα, πάντα σε δεύτερη μοίρα μπαίνω και καταλήγω εγώ να αγκαλιάζω τον εαυτό μου όταν κλαίει. Ποναει όμως που νιώθω τόσο δυνατά και εκείνος οχι, και μου μιλάει έτσι και καποτε θα ξεχαστούμε. Θέλω να κανω πράγματα μαζί του αλλά αυτός μάλλον κουράστηκε. Και το σκέφτομαι και σκέφτομαι ότι εγώ τον κούρασα αλλά πως τον κούρασα και δεν ειμαι αρκετά καλή ενώ έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου; Και τρελαίνομαι αλήθεια όλη μερα τρελαίνομαι. Πια νιώθω χαζή να του μιλήσω, γιατί αν πω κάτι λαθος θα με κατακρίνει και θα μου πει ότι δεν θέλει αλλο να μου μιλήσει.. έχει πεσει ο εαυτός μου στα τάρταρα και θέλω να σηκωθεί, θέλω να αναπνεύσω να πάρω ανάσα αλλά θέλω να είναι μαζί του, καταλαβαίνετε; Αλλά δεν μπορεί να είναι μαζί του γαμωτο
3
