ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω πολλούς που ανακαλούν στη μνήμη τους την πρώτη μέρα στη σχολή τους και γεμίζουν νοσταλγία, αισιοδοξία, ένα θετικό συναίσθημα τελός πάντων.Ανοίγω την κρύπτη (γιατί έχει περάσει και πάνω από δεκαετία από τότε) και τί να δω?? Αράχνες, τερατάκια, βουντού κουκλάκια και κοράκια να προειδοποιούν.2005 - Μόλις 18 χρονών, είχα περάσει στο Πάντειο. Δημόσια Διοίκηση γιατί ζούσα επικίνδυνα τότε. Πρώτη μέρα λοιπόν έχω πάει να κάνω εγγραφή (ηλεκτρονικά δεν έπαιζε τότε). Κατεβαίνω από το λεωφορείο με ένα ντοσιέ χαρτιά. Δεν προλαβαίνω να στρίψω στη γωνία, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι (σημείωση: εντυπωσιακά όμορφοι και οι 2) με πλησιάζουν και με ρωτούν αν έχω έρθει για εγγραφή. Καταφατικά απαντώ, και το κορίτσι προσφέρεται να με συνοδεύσει μέχρι τη γραμματεία καθώς δεν ήξερα πού είναι.Καθώς προχωρούσαμε σκεφτόμουν "Πώ, πώ οργάνωση η σχολή! Μέχρι και υποδοχή πρωτοετών." Φτάνουμε στη γραμματεία -μια ουρά τεράστια-. Στήνομαι εκεί και το κορίτσι πηγαίνει σ'ένα γραφείο εκεί δίπλα. Το γραφείο είχε κάτι αφίσες που έγραφαν ΔΑΠ επάνω. Και αναρωτιόμουν "Μα καλά, τί είναι αυτό το ΔΑΠ?" Κοιτάω πιο εκεί ένα γραφείο που έγραφε ΠΑΣΠ "Τί να είναι αυτό άραγε?". Συμπέρανα, με το αθώο μου τότε μυαλό, ότι είναι σύλλογοι φοιτητών (σημείωση: γεννήθηκα και μένω Αθήνα, τόσο ρομαντική πώς έγινα??)Όσο περίμενα, κάθε τόσο έρχονταν από το ΔΑΠ γραφείο και με ρώταγαν αν είναι όλα καλά, αν θέλω κάτι κλπ. Όπως έχετε καταλάβει μέχρι τώρα: κόμματα - εγώ --> 1 - 0. Συνέχιζα να αναρωτιέμαι.Αφού ξεμπέρδεψα με την εγγραφή, είπα να πάω σπίτι. Με σταματούν λοιπόν και με καλούν σε ένα πάρτυ. Που θα γινόταν την ίδια μέρα. Έτσι, για να γνωριστούμε. Είπα όχι, γιατί δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος και έφυγα.Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν τα μαθήματα. Με κυνηγούσαν παντού. Θες επειδή έχω το βλέμμα απορίας από φυσικό μου? Θες επειδή πηγαινοερχόμουν μόνη μου γιατί δεν ήξερα κανέναν? Πάντως όλο ξωπίσω μου ήταν. Κάποια στιγμή τους ρωτάω "Τί είστε ακριβώς εσείς?" Μου εξήγησαν γελώντας. Γέλασα κι εγώ με την αφέλειά μου.Τα επόμενα χρόνια οι παρατάξεις κυνηγούσαν τις σπουδές μου. Όποιος έχει πάει Πάντειο τότε, ίσως καταλάβει τί εννοώ. Δεν συγχρονίστηκα ποτέ με τη σχολή μου. Συγχρονίστηκα με τη ζωή μου όμως!