ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί σχέση αυτό που είχαμε αλλά κρατησε μόνο 1.5 μήνα και υπηρχαν πολλα προβλήματα στη διάρκεια αυτου του 1.5 μήνα , οπότε 2 εβδομάδες πριν αποφάσισα να του ζητήσω να χωρίσουμε . Τα προβληματά μας , το πρόβλημα βασικα ειχε να κανει με τον τρόπο που βλέπαμε τη σχέση - νομίζω δηλαδή . Εγώ ήθελα να είμαι μέρος του κόσμου του ,όχι ο κόσμος όλος αλλά ήθελα να παίζω έναν ρόλο στη ζωή του , ήθελα να δω κάπως το ενδιαφέρον του . Αντ αυτού μπορεί να πέρναγε και μέρα χωρίς να μιλήσουμε , έπαιρνα απάντηση στα μνμ μου ώρες αργότερα ( που οκ γενικά σχεδόν σε κανέναν δεν απάνταγε γρήγορα αλλά εμένα αυτό δεν μου άρεσε ) και το όλο ενδιαφέρον και ο συναισθηματισμός εμφανίζονταν μία φορά την εβδομάδα ( αν βρισκόμασταν - που γενικά με μερικες εξαιρεσεις φαινοταν καπως να επιδιωκει κι αυτος να βρισκομαστε ) όταν βρισκόμασταν μόνοι μας ( και αυτό την τελευταία φορά δεν το πολυ είδα ) . Κάθε φορά που αναλύαμε αυτο το ζήτημα μου έλεγε ένα είσαι υπερβολική , έκανε πλήρη μετάθεση ευθυνών και αυτα . Μετά εμένα με πέθαιναν οι τύψεις ότι τον στεναχωρώ , ότι τον εκνευρίζω , ότι τον πιέζω κοκ , ζήταγα συγγνώμη , μου έλεγε ένα πάει πέρασε και τέλος . Όμως εμένα αυτό με πλήγωνε και με πίεζε . Και ειδικά την τελευταία 1.5 εβδομάδα πριν χωρίσουμε με απεφευγε , δεν μου πολυ μιλαγε και αναγκαζόμουν εγω να του πιάνω κουβέντα για τα μαθήματα της σχολής μόνο και μόνο για να συζητήσουμε κάτι ( το οποίο με έκανε να νιώθω λες και ζητιανεύω την κουβέντα και την προσοχη ) και οταν μου μιλαγε πχ στα μνμ ) ηταν κάπως απότομος . Προφανώς , έκανα κι εγώ λάθη , κυρίως στον τρόπο που επικοινωνούσα τους προβληματισμούς μου και οκ κι αυτος στην αρχη προσπαθούσε να αλλάξει κάποια πράγματα ( αν και δεν εμπαινε καθολου στη διαδικασία να καταλάβει το προβλημα ) αλλά μετα απο ένα σημείο όλο αυτό ηταν πιο πολύ πιεστικό παρά όμορφο ( περιττό να πω ότι όσο είμασταν μαζί οι μόνοι χαρακτηρισμοί που είχα ακούσει απέναντι στο προσωπό μου ήταν το υπερβολική και -στην τελευταία μας κουβέντα- τοξική ). Οπότε ξέρω ότι η απόφαση που πήρα να τελειώσω αυτην την κατάσταση ήταν σωστή και όντως όταν το έκανα ενιωσα πραγματικά τόσο περήφανη για τον εαυτό μου , τόσο χαρούμενη , τόσο πλήρης ( και νομίζω πως δεν εχω νιωσει ποτε ξανα έτσι ) .Το θέμα είναι ότι σαν αύριο φιληθήκαμε για πρώτη φορά ( και εμένα ήταν και γενικά το πρώτο μου φιλί ) και απλά με έχει πιάσει ( εδω και κάποιες μέρες ) μία θλίψη που όλο αυτό κατεληξε έτσι και απλά ευχομαι να γίνει κάτι και να ξαναείμαστε μαζί . Αλλά να είμαστε μαζί και να είμαστε καλα , δηαδή να γινόταν κάτι και να αρχίζαμε απ την αρχή , βάζοντασ κάτω τα προβλήματα και βάζοντας στην ακρη νευρα , εγωισμους κλπ . Θα ήθελα απλά να τον αγκαλιάσω , να τον φιλήσω , να τον χαιδέψω , να δω ξανά αυτό το υπέροχο βλέμμα που είχε μονάχα όταν είμασταν μαζί και που ( ενώ οταν τον ειχα πρωτογνωρίσει είχα πει ότι δεν είναι καθόλου ωραίος , παρότι πνευματικά ήταν απ τους πιο όμορφους ανθρώπους ) όταν το έβλεπα ημουν πεπεισμένη ότι αυτό είναι ένα απ τα πιο όμορφα , πιο γλυκά και πιο υπέροχα πράγματα σ αυτον τον κόσμο Αλλά ξέρω οτί αυτό δεν μπορεί να συμβει όχι μόνο γιατι το πρόβλημα που είχαμε δεν θα μπορούσε να λυθει αλλα και γιατι πλέον μου μιλάει αλλά πολλες φορες με αποφεύγει και τελος πάντων απέναντι μου πολύ συχνα είναι ψυχρός . Απλά όλο αυτό με έχει στεναχωρήσει τοοοσο πολυ γιατι απ τη μία ξέρω ότι δεν μπορεί να συμβει απ την άλλη όμως ευχομαι και ελπιζω να συνέβαινε ( οριακά πιάνω φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται τρόπους να τον προσεγγισω και να ξαναγίνει κατι ) .Και ολο αυτό δεν μπορω να σταματήσω να το κάνω και απλά καταλήγω να στεναχωριέμαι , να σκεφτομαι τι θα μπορουσε να είχε συμβει αν και εφοσον κλπΕιναι τοσο κουραστικη αυτη η κατασταση ( το 'αστειο' ειναι οτι εγω του ζητησα να χωρισουμε - καλα οχι οτι εφερε καποια αντισταση γιατι ουτωσ ή αλλως οπως μου είπε κι αυτός σκεφτόταν ότι δεν πάει άλλο - και απλά τωρα ενω δεν το έχω μετανιώσει θέλω να τα ξαναβρούμε )