10.6.2017 | 15:25
Το πρώτο μου αγόρι.
Στην αρχη με είχε πιάσει μια τρελή μανία να του αρέσω, ήθελα να τον κάνω να κολλήσει μαζί μου, να με σκέφτεται συνέχεια, να με κυνηγήσει, να με ερωτευτεί και με ενοιάζε μόνο αυτό. Το ηξερα ότι φευγωντας και οι δύο για σπουδές θα επαιζε απόσταση αλλά είχα πάθει εμμονή, με ενοιαζε μόνο να τον κάνω να με θελει. Τι πλεκτάνες , τι ιντριγκες όσο δύσκολος και αν ήταν τα κατάφερα και μάλιστα και με το παραπάνω. Δεν ερωτευτηκε μόνο αυτός αλλά ερωτευτηκα και εγω και τώρα τα έχουμε και μένουμε 9 ώρες μακριά και δεν ξεκολλαει ο ενας από τον αλλον. Και, μπορεί ώρες ώρες να καταριέμαι την απερισκεψία και την ανωριμότητα του πριν 2 χρόνια εαυτού μου που δεν μπορούσε να βρει ένα θυμα που να μενει πιο κοντα για να παρει επιβεβαιωση, αλλά ξέρω ότι είναι απλά τέλειος και ότι όλοι οι αλλοι που γνωρίζω δεν πιάνουν ούτε μία μπρόστα του και ερωτευομαι ολο και πιο πολύ.
