ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούντανμια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφωκ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαιποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγιαανάρμοστα και βλασφημίες είναι.Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπεινάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτοπολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτοπρέπει με το δικαίωμά σου νάσαιπολίτης εις των ιδεών την πόλι.Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναικαι σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέταςπου δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.» Ξερω ποσο τον αγαπας. Αυτο το ποιημα θα μπορουσε να ειναι αλληγορικο ξερεις. Θα μπορουσε να μη μιλαει μονο για την ποιηση, αλλα και για την ιδια τη ζωη. Που θελει κοπους πολλους για να φτασεις να κανεις ενα βηματακι τοσοδουλι. Κοιταξε πισω σου. Κοιταξε ποσα εκανες, ποσα εζησες, ποσα ειδες με τα ματια σου, μυρισες με τη μυτη σου, ακουσες με τα αυτια σου, γευτηκες με τη γλωσσα σου, αγγιξες με τα χερια σου. Ποσα αισθηματα γεννηθηκαν απο ολες αυτες τις εμπειριες. Αισθηματα και σκεψεις που αποτυπωθηκαν πανω σου για παντα. Κοιταξε μεσα σου ποσο πλουσιος εισαι. Εδω που εφτασες δεν ειναι λιγο. Και τετοιος αντρας που εγινες δεν ειναι λιγο. Ενας αξιος αντρας που δινει τοση αγαπη γυρω του. Κι ετσι δε μπορει παρα μονο αγαπη να λαμβανει. Αυτο τον αντρα αγαπησα βαθια, τοσο βαθια που δε μπορεσα να ξεχασω. Και δε μπορω πια να ξεχασω. Κανε το διαλειμμα σου απο τη ζωη, οσο χρειαζεσαι, και μετα ξαναχυμα για νεες μαχες μωρο μου. Μας περιμενουν μερες πολλες να τις κανουμε δικες μας, αθανατες.