ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΠΡΟΞΕΝΙΟ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ;Είμαστε στην ελληνική επαρχία, μια υποβαθμισμένη, από τις πιο υποβαθμισμένες περιφέρειες, όχι μόνο της Ελλάδας, όχι μόνο στην διάρκεια της κρίσης των τελευταίων 10 ετών, αλλά και της ΕΕ και Ευρώπης γενικά. Παρότι σπουδάζεις και κοπιάζεις, μένεις άνεργος πτυχιούχος στο πατρικό και το παιδικό/ εφηβικό σου δωμάτιο. Καταπιέζεις τον εαυτό σου, ψυχολογικά είσαι ράκος και το παίζεις άνετος. Αν είσαι και γυναίκα ακόμα χειρότερα. Στην επαρχία, στον κλειστό κύκλο, πρέπει να προσέχεις τι λες, τι κάνεις, πώς μιλάς, με ποιους μιλάς, πού πας, όλη την δημόσια εικόνα, γιατί ο κόσμος είναι ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ και κρίνεσαι και εκεί που δεν ξέρεις. Όμως αν είσαι γυναίκα έχεις, από την εφηβεία, έναν ακόμα μπελά ή μάλλον μέρος του οικογενειακού και όχι μόνο πλάνου. Τον γάμο. Και όταν μιλάμε για γάμο στην ελληνική επαρχία και οικογένεια, ο έρωτας και η ελευθερία πάνε περίπατο. Εδώ η «ασφαλής» επιλογή είναι το προξενιό, η συμφωνία ανάμεσα στην οικογένεια ή ακόμα και γνωστών, που ψάχνουν «καλή» νύφη για ένα «καλό» παιδί από «καλό» σπίτι, κατά το ελληνικό πρότυπο. Και η γυναίκα εδώ στην επαρχία ΚΑΙ ΤΟ 2018 προς 2019, δεν «πρέπει» να έχει, ακόμα και όταν είναι μορφωμένη, αλλά δυστυχώς άνεργη, απαιτήσεις. Ο ρόλος της είναι το σπίτι και τα παιδιά και να είναι «σωστή» σύζυγος, «δούλα και κυρά». Αυτά τα ξεπερασμένα, απαρχαιωμένα και αναχρονιστικά κατάλοιπα έχουν καταστρέψει χιλιάδες νέες γυναίκες και έχουν γεμίσει γενιές Ελληνίδων, και όχι μόνο, απωθημένα, ειδικά αν δεν έχουν εμπειρίες ζωής. Δεν γίνεται κουβέντα για χειραφέτηση, ελευθερία, ανεξαρτησία, οικονομική κυρίως, εργασία. Τίποτα σύγχρονο. Η γυναίκα η νέα πρέπει να ξεχάσει ό,τι γνώσεις έχει, όποια ενδιαφέροντα, όποιο μέλλον ή παρόν σκεφτόταν, όλα της τα όνειρα και να επιστρέψει στους γονείς της και τον περίγυρο μια «καλή» εικόνα συζύγου και μητέρας, επειδή εκείνοι ξόδεψαν και θυσιάστηκαν για να την σπουδάσουν και μορφώσουν, για να μην πάρει ο γαμπρός και κάποια που δεν θα ξέρει να μιλάει. Γι’ αυτό και μόνο κάποιες Ελληνίδες της επαρχίας είναι εγγράμματες και με πτυχίο. Η μοίρα είναι και το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Αν επαναστατήσεις θα σαι η περίεργη και το απόβλητο. Στην περίπτωσή μου απέφυγα 2 μέχρι στιγμής στα 30 κάτι μου χρόνια προξενιά, αλλά μάλλον εδώ δεν την γλυτώνω την κρεμάλα. Και μου ρθε απότομα η κεραμίδα. Στην 1η περίπτωση με γλύτωσε ότι ήμουν ανήλικη περίπου 15 με 17. Ακόμα και στην επαρχία ΕΥΤΥΧΩΣ επεμβαίνουν κάποιες αρχές και έχεις συνέπειες αν δώσεις ανήλικο παιδί σε γάμο. Ελάχιστοι έφηβοι σκέφτονται τον γάμο τότε. Τότε από τον τόπο καταγωγής του πατέρα μου ένας πλούσιος, το καλύτερο σπίτι στο χωριό, και οι δικοί του με σκέφτηκαν να με στείλουν «πακέτο» σ έναν συγχωριανό εδώ κοντά… στην Αυστραλία. 100 χρόνια δηλ πίσω που στελναν σε ομογενείς κορίτσια «ελεγμένα» από τον τόπο τους. Την 2η φορά ο «καλός» γαμπρός ήταν από Κύπρος κατά το ήμισυ. Το προξενιό και την αφεντιά μου σκέφτηκε η μητέρα του. Αυτός όταν συναντηθήκαμε δεν μιλούσε και ουσιαστικά θα παντρευόμουν την πεθερά που κανόνισε και την «ένωσή» μας, αν γινόταν. Και επειδή ήμουν άνεργη πίστευε, όπως όλοι οι Έλληνες, ότι θα δεχόμουν και να μεταναστεύσω στην Κύπρο και να γίνω νοικοκυρά, με μόνη παραχώρηση να εργάζομαι από χόμπι απλά για να μου φύγει το απωθημένο. Αυτός έλεγε ΕΓΩ έχω λεφτά μας φτάνουν αλλά άντε απασχολήσου κάπου. Όταν δεν έχεις ΕΣΥ λεφτά ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ δικαιώματα. Πλέον έμαθα πρόσφατα ότι ενώ εγώ ΔΕΝ γνώριζα ΤΙΠΟΤΑ, κάποιοι γνωστοί έψαχναν «καλό» κορίτσι για την αδερφή μιας συγγενούς μιας γειτόνισσας, που δεν ξέρουν ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, ούτε τίποτα για μένα, πέρα από την εικόνα, για να μην με πιάνουν στο στόμα τους οι κουτσομπόλες της επαρχίας, που χουν και δεν κάνουν τον κόπο να σκεφτούν ότι είμαι αλλιώς και απλώς δεν εκφράζομαι, κανόνιζαν την «τύχη» μου και τον «καλό» γάμο για μένα ΧΩΡΙΣ εμένα. Και όταν λέω το λογικό πάνω στον πανικό και το σοκ στους γονείς μου, με ποιο δικαίωμα, επειδή έχουν φράγκα στο γειτονικό σπίτι και μια κάποια φιλική σχέση με τους γονείς μου ΟΧΙ ΜΕ ΜΕΝΑ, κανονίζουν για μένα κάτι, από την στιγμή που είμαι ενήλικη, χωρίς την έγκρισή μου και χωρίς πριν να έχω ερωτηθεί για κάτι τόσο σοβαρό όσο η ίδια μου η ζωή. Αυτή την στιγμή, με το πρόσχημα του ενδιαφέροντος και της αγάπης, μου καταπατώνται όσα ανθρώπινα δικαιώματα που χουν, λόγω κατάστασης και θέσης, ανεργία και φτώχεια δηλ, απομείνει. Η ελευθερία μου πλήττεται βάναυσα και δεν μπορώ να την αποφύγω γιατί φοβάμαι ότι θα πληγωθούν οι δικοί μου. Όλοι χαίρονται εκτός από μένα. Δεν είναι αυτά πράγματα για τον 21ο αιώνα. Και για πολιτισμένη, με πολλά εισαγωγικά, κοινωνία. Αυτό το πράγμα πρέπει να απαγορευτεί νομικά και να προστατεύεται ο άνθρωπος, και ειδικά η γυναίκα, από έναν σχεδιασμό γάμου και πλάνου ζωής χωρίς την συναίνεσή της. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχει οικονομική ανεξαρτησία. Δεν αντέχω πια να πληγώνω εμένα για να μην στενοχωρήσω τους δικούς μου. Δεν αποφάσισαν καν ούτε εκείνοι, γιατί θεωρώ ότι θα με ρωτούσαν παρά τις αντιλήψεις τους, για το προξενιό. Θεωρώ αυτή την λέξη και όλη την κατάσταση που αυτή φέρνει και τις αντιλήψεις αυτές ακραία παραβίαση της ελευθερίας ενός ανθρώπου. Κατάφωρη παραβίαση βασικών δικαιωμάτων. Έχω, δυστυχώς ή ευτυχώς, εγκυκλοπαιδικές και άλλες γνώσεις, και πτυχία τα οποία κινδυνεύουν να γίνουν σουπλά. Σκέφτηκα πολλές φορές σ’ αυτά τα 10 χρόνια να τα κάψω. Και οι γονείς μου ενίοτε μετανιώνουν που σπούδασα. Ο πατέρας μου ανοικτά. Και ήταν αυτός που μάλλον άρχισε να παραπονιέται που δεν είμαι στην ηλικία μου παντρεμένη και με παιδί. Θεωρεί υποχρέωσή του να μου βρει «καλό» γαμπρό. Όλη η πόλη με κοιτά λόγω ανεργίας και έλλειψης γαμπρού(!) ως αξιοπερίεργο και ακούω υπονοούμενα ή ανοικτά οίκτο και λύπηση «ακόμα ανύπαντρη σ’ αυτή την ηλικία;» ή «κανένας γαμπρός;»… Η μάνα μου θεωρεί ότι με γνώσεις θα ανέβω θα γίνω «καλύτερη» νύφη, γιατί αν ήμουν αμόρφωτη δεν θα μου έκαναν πλούσιοι δεν θα με σκέφτονταν ως «καλή» περίπτωση. Με το που μίλησα για εργασία στην γειτόνισσα-προξενήτρα μου πε αυτό που όλη η επαρχία απαιτεί από μια «καλή» νύφη: να είναι υπάκουη, να κοιτάζει τον άντρα του σπιτιού, το νοικοκυριό και τα παιδιά. Και να μην έχει απαιτήσεις, να ναι υπομονετική και να μην τριγυρνάει. Η δουλειά θεωρείται εμπόδιο στην ανατροφή παιδιών όταν ο γαμπρός έχει και περιουσία. Ο «καλός» άντρας φέρνει τα λεφτά. Αν ήθελε γυναίκες με εργασία, λόγω θέσης, είχε πολλές. Θέλει να αράξει, να δέσει τον γάιδαρο του, όπως λένε στην επαρχία, και ν ανοίξει σπιτικό. Όσο και σενάριο ταινίας να φαίνεται στην πόλη, εκτός των τειχών των Αθηνών, είναι η πραγματικότητα και καταπίνει κάθε δικαίωμα αν είσαι φτωχός. Οι πλούσιοι της πόλης έχουν το πάνω χέρι. Όσα κοροϊδεύεις τα λούζεσαι. Καταρρέεις εσύ και χαίρονται οι φτωχοί γονείς με την «τύχη» σου. Δεν θα ντρέπονται πια για την άνεργη και ανύπαντρη στα 30 κάτι κόρη. Θεωρώ ότι είναι καλό θέμα για μελέτη. Μπορώ και θέλω να ξεφύγω λέγοντας την ιστορία μου και να αλλάξω την μοίρα μου. Θέλω να ξεφύγω με τις εγκυκλοπαιδικές μου γνώσεις σαν ΜΟΝΟ εφόδιο. Δεν έχω ούτε λεφτά ούτε τίποτα. Μόνο ένα κάποιο μυαλό, όχι αρκετό για να με σώσει από το πλάνο του προύχοντα της μικρής κοινωνίας που ζω δυστυχώς. Είστε ίσως μια από τις τελευταίες μου ελπίδες…