ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από λίγες μέρες έμαθα ότι ο άντρα με τον οποίο έβγαινα για λίγες βδομάδες είχε οικογένεια. Τον είδα τυχαία με τη γυναίκα του και τα παιδιά τους. Του είχα πως δεν θέλω να τον ξαναδώ, μου ξεφούρνισε φτηνές δικαιολογίες (ότι τάχα μου ζούνε μαζί συμβιβαστικά, σύντομα θα πάρουν διαζύγιο, πως η σχέση τους έχει καταλήξει ελεύθερη). Τελειώσαμε. Είχε αρχίσει να γίνεται σημαντικός για μένα αλλά τουλάχιστον χαίρομαι που έμαθα για τους παράλληλους βίους του τώρα και όχι αργότερα. Σήμερα αισθάνομαι προδομένη αλλά και βρώμικη, ηλίθια που πίστεψα το ψέματά του και δεν πρόσεξα τα σημάδια. Ένοχη που μπήκα στο κρεβάτι ενός ζευγαριού, στα χωρίσματα ή όχι δεν με αφορά. Φταίει αυτός που παραμύθιαζε και εμένα και τη γυναίκα του, φταίω κι εγώ που δεν έβλεπα (ή μήπως έκανα πως δεν έβλεπα), που κατέβαζα αμάσητο ότι μου έλεγε για να καλύψει τις βρωμιές του. Ακόμα με βαραίνει πως, αν δεν είχε υπάρξει αυτή η τυχαία συνάντηση με την οικογένειά του εγώ θα ήμουν ακόμη μαζί του. Θα κοιμόταν στο κρεβάτι, θα κάναμε έρωτα και μετά θα γύριζε σπίτι του, θα φιλούσε τα τέκνα και θα έλεγε στη σύζυγο πόσο την αγαπούσε, όπως αναμφίβολα είχε κάνει πολυάριθμες φορές κατά το σύντομο διάστημα της σχέσης μας. Πώς έφτασα εδώ; Πώς επέστρεψα να γίνω παιχνίδι στα χέρια του; Γιατί τα μάτια μου τόσο καιρό έβλεπαν και το μυαλό μου όχι;