ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε συ. Έχω κουραστεί πάρα πολύ να έχω περάσει όλα τα χρόνια μου σε μια δίνη ταυτόχρονης εργασίας και σπουδών για να παίρνω στο τέλος τα μισά χρήματα από αυτά που αξίζει η δουλειά μου και να μην τα παίρνω και ποτέ στην ώρα μου! Όλα είναι τόσο ακριβά. Και δε μιλάω για ρούχα, δώρα, γιατρούς. Αναφέρομαι στο γάλα, το ψωμί και τα φάρμακα. Τις μετακινήσεις. Δεν θέλω ελεημοσύνη άλλο πια, κουράστηκα ακόμα και με αυτήν, δεν έχω αγωνιστεί σε όλη την νιότη μου για να αξίζω λυπηση. Το πρόβλημα είναι ότι αφιέρωσα τόσο πολύ χρόνο και τόσο πολλή ενέργεια για να γίνω καλή στην δουλειά μου και να μαζέψω τα εφόδια που σήμερα αξιοποιώ πρακτικά, που ζαλίζομαι συνέχεια, αρρωσταίνω υπερβολικά εύκολα και δεν έχω αντοχή ούτε όρεξη να κάνω ξανά κάποια δουλειά άσχετη από αυτή στην οποία έχω εκπαιδευτεί. Όλα τα χρόνια δούλευα, από παιδάκι, έφηβη ήμουν όταν καταπιάστηκα με το σέρβις. Το οποίο και μου άρεσε, αλλά τότε είχε λεφτά και ένσημα, τώρα όπου πάω νομίζουν ότι θα με κοροϊδέψουν. Και δε μου φταναν όλα αυτά, να έχω και την κοινωνική κριτική (βλ. Κουτσομπολιό) ανθρώπων που δεν με γνώρισαν ποτέ στα αλήθεια, δεν με ένιωσαν, δεν με κατάλαβαν στο ελάχιστο. Ούτε τις δυσκολίες μου (συναισθηματική ενδοοικογενειακή βία ναι, άνευ προθέσεως αλλά ναι υπαρκτή και βλαπτική από πολλά μέτωπα) ούτε τον κόπο μου. Αγωνίστηκα για έναν στόχο (όχι, δεν ήταν όνειρο, ήταν σκοπός, άλλα όνειρα είχα και τα πέτυχα εκτός δουλειάς) και όχι μόνο δεν έλαβα εκτίμηση (που κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να μου δώσει στην τελική και το καταλαβαίνω), αλλά με έκριναν ως ονειροπαρμένη και ασταθή. Ειλικρινά είμαι ο πιο προσηλωμένος στον στόχο άνθρωπος που γνώρισα ποτέ, όλοι τα παρατούσαν και εγώ, παρά τα εμπόδια, συνέχιζα. Αγωνίστρια από μωρό σχεδόν. Και σήμερα κάνω όσα σχεδίασα με τόση προσοχή, μελέτη, εργασία και επιμονή ως μαθήτρια. Ακόμα και ανθεκτικότητα θα τολμήσω να πω. Γιατί στο σπίτι φοβόμουν, δεν ένιωθα άνετα. Η σχέση η μεγάλη ήταν τελικά τοξική παρότι δεν ξεκίνησε με αυτές τις προϋποθέσεις. Φταίω εγώ, εκεί καταλήγω. Που δεν τους έθεσα τα όρια που έπρεπε. Αλλά νόμιζα ότι είχα να κάνω με ενήλικα άτομα. Τελικά τώρα, δέκα και βάλε χρόνια μετά, αντιμετωπίζω τις ίδιες δυσκολίες με πριν, παρά τον κόπο, παρά την εξάντληση, γιατί έχουμε πόλεμο και κρίσεις άπειρες. Πιο πολύ από όλες τις κρίσεις μου τη δίνει η κοινωνική. Που αντί να κρίνουμε τη μούρη μας κουτσομπολευουμε τους άλλους χωρίς να τους έχουμε ουσιαστικά γνωρίσει. Η βοήθεια έχει αξία αν δεν τον λυπάσαι τον άλλον εσύ, που παράτησες στοχο, δουλειά, όραμα, αξιοπρέπεια και βολεύτηκες επειδή είχες μπάρμπα στην Κορώνη και δέχθηκες να ψηφίσεις το κόμμα για να έχεις κασέρι. Το λιγότερο που έχουν να κάνουν όσοι κρίνουν εμάς τους "χαζούς που ονειροπολουν" (αναρωτιέμαι αυτό πως γίνεται με κατάθλιψη αλλά οκ), είναι να σκύβουν το κεφάλι όταν μας βλέπουν. Και να ντρέπονται. Λυπάμαι. Όχι εκείνους. Εμένα. Που τους άκουσα, τότε ένιωσα, τους γνώρισα και τους πρότεινα όταν έπρεπε. Που είπα καλά λόγια. Και εν τέλει βγήκα και μαλακας. Λυπάμαι που αυτή η χώρα προωθεί το συμφέρον και όχι την αξία και τον κόπο. Και πιο πολύ από όλα ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑ. Που, αφού ρε φιλαράκι είσαι ανεπαρκής να νιώσεις και να καταλάβεις, να επικοινωνήσεις και να πράξεις, δε βγάζεις το σκασμό. Άντεξα αυτό το συνάφι, δεν είπα τίποτα. Άλλαξα πόλη, βρήκα δουλειά, ακόμα παλεύω, αγωνίζομαι. Αλλά δεν ανταγωνιζομαι. Και πλέον, δε λέω καλό λόγο αν δε δω ότι κάποιος έχει ενσυναίσθηση. Νισαφι πια. Έτσι, απλά, ήθελα να τα πω. Μπας και το σύμπαν με δικαιώσει που ήθελα να είμαι καλή με αυτούς, με την χώρα, με όσα ακραία μου ζητήθηκαν για να κανω απλώς τη δουλειά μου. Εύχομαι να βάλουμε μυαλό. Να τηρούμε τα νόμιμα, να νιώθουμε και τελικά να δούμε που φταιγαμε εμείς. Όχι όμως να αλλάξουμε για να αρέσουμε. Μόνο να βελτιώσουμε συμπεριφορά για να μην έχουν κανένα δικαίωμα να λένε. Ξέρεις τι όμως. Πάλι θα λένε. Γιατί οι κότες κράζουν και ας μην ξημερώσει. Αξιαγάπητα ζώα οι κότες. Δεν έχω κάτι μαζί τους. Δεν θέλουν να σε βλάψουν. Όπως πολλοί άνθρωποι. Λύπη μόνο.