ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομίζω πως έχω φτάσει στο ανώτερο επίπεδο απογοήτευσης στα συναισθηματικά μου. Είμαι 30 χρονών και γενικά όλη την δεκαετία των 20 την "σπατάλησα" με αγχώδεις σκέψεις πως δεν είμαι τόσο καλή, τόσο όμορφη, τόσο ενδιαφέρουσα για να ασχοληθεί κάποιος παραπάνω μαζί μου. Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια, φίλοι μου έφτιαχναν όμορφες σχέσεις, ταξίδευαν με τους συντρόφους τους, συγκατοικούσαν, παντρευόντουσαν. Κι εγώ, ενώ πάντα τον περισσότερο καιρό ήμουν single δεν απογοητευόμουν, έλεγα το καλό αργεί να έρθει χαχα Έκανα κάποιες σχέσεις , έχω περάσει και κάποιες όμορφες στιγμες με ανθρώπους που και με ήθελαν και με εκτιμούσαν αλλά πάντα ένιωθα ένα κενό κι ότι όλο αυτό θα τελείωνε γρήγορα κάτι το οποίο και συνέβαινε. Πέρασα πολλά χρόνια κολλημένη και ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που ένιωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα αλλά πάντα το κρατούσε μόνο στο σεξουαλικό, όλο αυτό για περίπου 8 χρόνια. Δεν δώσαμε ποτέ ευκαιρία να το δοκιμάσουμε ενώ εγώ πολλές φορές είχα εκφράσει πως νιώθω. Και να μαι τώρα εδώ πιο κενή απο ποτέ και πιο απογοητευμένη απο ποτέ. Η τελευταία μου σχέση με άφησε ξαφνικά γιατί επέστρεψε στην πρώην του και απο τότε μου έχουν δημιουργηθεί πολλά trust issues. Δίνω ευκαιρίες και για ραντεβού και για να γνωρίσω γενικά καινούργιους ανθρώπους, αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω φοβίες που όλο και μεγαλώνουν. Πάντα νιώθω ότι ο άλλος θα με "παρατήσει" ξαφνικά, ότι θα του φύγει το ενδιαφέρον, θα εξαφανιστεί. Είμαι άνθρωπος που έχω πολλούς φίλους είμαι κοινωνική και θα έλεγα αγαπητή, το "καλό παιδί". Αλλά έχω κουραστεί...θέλω τόσο πολύ την συντροφικότητα αλλά μου φαίνεται κάτι εντελώς ακατόρθωτο τη σημερινή εποχή. "Romance is gone"