ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σήμερα πάλι έκλαιγα στην αγκαλιά σου στον καναπέ μου, τον καναπέ μας. Θα ευχόμουν αυτό να 'ταν ένας ακόμη από τους συνήθεις εφιάλτες μου. Αλλά, πού; Ήταν αλήθεια! Και το χειρότερο; Ήταν ο χειρότερος εφιάλτης μου που ξαφνικά αισθάνθηκα πως είναι αλήθεια! Μπορεί εσύ ακόμη να μου δίνεις λίγο καιρό... Όμως εγώ γιατί αισθάνομαι πως σ' έχω χάσει προ πολλού...; Δεν ήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα. Μακάρι να 'ταν στο χέρι μου να σ' έχω αγκαλιά μια ζωή, να δίνω και να παίρνω κουράγιο... Τώρα πια μόνο πονάω. Αλλά προτιμώ εσένα από τον πόνο. Ενώ εσύ προτιμάς να 'χεις την ηρεμία σου. Είναι δεκτό κι αυτό... Σε καταλαβαίνω, γιατί πέρασα πολλά χρόνια προτιμώντας τη μοναξία μου. Αλλά μετά ερωτεύθηκα εσένα...Πάρε την απόφαση κι ενημέρωσέ με. Μην ανησυχείς, εγώ έχω βρει τον τρόπο μου να πνίγω τον καημό. Μακάρι να βρεις κι εσύ τον δικό σου τρόπο να τα βγάζεις από μέσα σου...Και τώρα με συγχωρείς, πάω να εξετάσω τις καταπραϋντικές ιδιότητες της ρακής στον ψυχικό πόνο. Έτσι θα "παρτάρω" εγώ απόψε. Ίσως έτσι ο διπλός ζυγός μας να καταφέρει να ισορροπήσει μέσα στην καρδιά μου. Σ' αγαπάω. Καληνύχτα, Τ.