ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγκατελειψα τη Θεσσαλονικη, το ολο κονσεπτ του "χαλαρα", εναν κυκλο σπουδων, τους φιλους μου, τους πρωην, τον νυν-τεως, συγγενολογια, την παραλια, τα "σαντουιτς" και το καλο φαγητο, τους φραπεδες, το γλυκυτατο γλωσσικο ιδιωμα για να ερθω στην Αθηνα και να κανω την προσωπικη μου επανασταση, σε μια μεγαλουπολη που φοβομουν, περπατωντας σε αγνωστους δρομους, σπουδαζοντας κατι που αγαπουσα βαθια και "δεν εχει μελλον", σε πεισμα ολων. Εχει περασει ενας χρονος και αν και οι πρωτοι μηνες ηταν βασανιστικοι και μοναχικοι εχω να πω πως ΔΕ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ. ΑΘΗΝΑ ΔΕ ΣΕ ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ! Οποτε ολα με πληγωνουν και με απογοητευει, ανεβαινω στην ταρατσα το βραδακι και χαζευω τον οριζοντα, τα πολυχρωμα φωτακια, την ακροπολη, το λυκαβηττο, μεχρι τη θαλασσα. Ακουω την ανασα της, μια βουη που ειναι ο αληθινος παλμος της πολης, σκεφτομαι ποσες χιλιαδες ματια βλεπουν τα ιδια με τα δικα μου και τι να σκεφτονται αραγε και ξεχνιεμαι, χανομαι στις αρτηριες της και το μυαλο ταξιδευει, οχι πολυ μακρια, ισως μεχρι την Πλακα 'η το Φαληρο. Ετσι γαληνευω. Και συχνα ακολουθουν τα ποδια αναλογες μεταμεσονυκτιες πορειες. Αναρωτιεμαι κατι στιγμες σαν κι αυτη (ναι γραφω απο την ταρατσα), ποσα τραγουδια αξιζει αυτη η πολη και γιατι δεν εχουν γραφτει πολλα; Μην την υποτιματε την Αθηνα μας =)