ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σαν όλους/ες κ εγώ... καταπιεσμένα συναισθήματα και σκέψεις... κραυγές αγανάκτησης φοβισμένες για να στοχεύσουν εκεί που πρέπει βρίσκουν εδώ ένα ουδέτερο καταφύγιο.πολύ σαπίλα πολύ αγώνας για το τίποτα. νιώθω εγωίστρια ότι ο κόσμος πρέπει επιτέλους να γυρίσει κ λίγο γύρω από μένα!! Γιατί όχι δεν το αξίζω;;; 10 χρόνια φροντίζω άλλους κάνω στην άκρη την ζωή μου για τις ζωές των άλλων! "Τι θύμα που είσαι εθελοντικά" σκέφτομαι. Μα είναι η οικογένεια μου τους αγαπώ! "Για πόσο ακόμα θα διορθώνεις τα λάθη τους όμως και θα φέρεσαι σαν γονιός αντί για παιδί;"Και το έκανα τους παράτησα, είδα για λίγο πως είναι η ευτυχία, να ορίζω την ζωή μου! Δεν ζήτησα ποτέ καμία στήριξη ούτε οικονομική ούτε άλλου είδους και να την ζητούσα τσάμπα θα ήταν! Από τα 18 έφυγα απο το σπίτι αλλά πάντα τους έστελνα λεφτά και ήμουν εκεί σε κάθε συμφορά που έφερναν στο κεφάλι τους απο δικό τους φταίξιμο. Και στάθηκα στα πόδια μου στα 24 και είπα τέλος! ως εδώ! Μάνα είναι ας γίνει μάνα και ας αναλάβει ευθύνες! Και από το μηδέν κ έφτασα κάπου! Με σπούδασα με γιάτρεψα σε αρρώστια με έντυσα με τάισα με πότισα... όλα μόνη μου. Τι περηφάνια τι χαμόγελα! Σε μια Ελλάδα που βυθίζει και σαπίζει κάθε νέο, τα κατάφερα! μια δουλειά ένα σπίτι δικό μου να καλύπτω έξοδα ανάγκες να ζορίζομαι αλλά να είμαι ΚΑΛΑ να διαπρέπω στον μικρόκοσμο μου! Να ανθίζω ψυχολογικά! Κ όμως δεν κράτησε πολύ! Χτύπησαν την πόρτα μου ξανά, και όχι για καλό φυσικά... Όχι για καλό! Κ ζήτησαν την βοήθειά μου ξανά.. Και σκέφτηκα την μάνα μου ολομόναχη και την μικρή αδελφή μου να μην αντέχει την ανωριμότητα της μάνας που έκανε την μια λάθος επιλογή μετά την άλλη και λύγισα.. Και τους πήρα σπίτι μου. Κ έκανα στην άκρη για λίγο, μόνο για λίγο μου υποσχέθηκα, την ζωή μου ξανά... Αλλά το για λίγο έγινε ένας χρόνος κ οι θεοί ξέρουν πότε θα ξεμπλέξω ξανά... Είχα γλιτώσει. Άλλη δουλειά άπειρες ώρες στην Ελπίδα ενός παραπάνω μεροκάματου όπου δεν έρχεται ποτέ για να καλύψω ανάγκες πλέον 3 ατόμων. Γκρίνια και ανευθυνότητα. Και στα 27 νιώθω σα το 17χρονο που περιμένει να φύγει απο το σπίτι να ανοίξει τα φτερά του... Μόνο που τα άνοιξα! Κ πέταξα! Αλλά αυτοί που με γέννησαν μου τα πετσόκοψαν ξανά.Αυτή τη φορά ο Ένοχος είμαι εγώ, γιατί τους το επέτρεψα.