ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χρόνια πολλα! Ειμαι 17 χρόνων και ειμαι γκει (δε μ φαίνεται τοσο και μ αρέσουν και λιγο οι γυναίκες) αλλα ειμαι... Το θέμα είναι οτι ζω σε μια τοσο συντηρητική οικογένεια που οπότε πιάνουμε συζήτηση τέτοια λενε εγω δεν ξέρω τι θα εκανα αν μου συνέβαινε αυτό στο παιδί μ θα το σκότωνα κτλ.. Αυτο είναι απο μονο του ψυχοφθόρο οταν ξέρεις οτι σου συμβαίνει σε σενα και ακους ετσι... Εγω ημουν και μαλλον ειμαι αισιόδοξο άτομο αλλα φέτος μου το γύρισε σε κατάθλιψη... Λεω το καλοκαίρι που μας πέρασε τελως θα το πω και οτι γίνει... Το είπα και κατέληξαν με ηρεμιστικά και μ είπαν αυτο δε μπορεί να γινει δεκτό.. Επειδή τους αγαπώ και δεν ήθελα να τους βλεπω ετσι τους τα γύρισα την επόμενη μερα και με πίστεψαν... Τωρα παρουσιάζω κάποιες καταθλιπτικες τάσεις και σκέφτομαι οτι δεν εκφράζω τον πραγματικό μ εαυτο στο 100% και πολλα αλλα.. Και αφήστε που δίνω και πανελλήνιες.... Τι να κάνω?? Θα μου λέγατε χαρακίρι.... Αλλα όχι δε το σκοπεύω.. Ειναι στόχος ζωής μου να ζήσω... Το παιδι που είναι γκει σε μια συντηρητική οικογένεια (πολυ συντηρητική να ξέρετε και οι συγγενείς οι υπόλοιποι) ακούγεται σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας.. Κι όμως σε μενα συμβαίνει.. Ειναι πρωτη φορα που το εξομολογουμαι και πιο πολυ αυτο ηθελα, γιατι τέτοια πράγματα δε μαρτυρούνται.. Θα θελα να ακούσω τη γνώμη κάποιου