ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σας εχει συμβεί ποτέ να νιώθετε μια ακατανίκητη ελξη με εναν άνθρωπο που βλέπετε καθημερινά, χωρίς όμως να έχετε μιλήσει ιδιαίτερα ποτέ; Εμενα εδω και ένα χρόνο μου συμβαίνει και εχω να τον δω από την αρχή της καραντίνας. Ειναι περίπου 13 -15 χρονια μεγαλύτερος μου, αλλα πραγματικά αυτο δεν με απασχολεί καθόλου. Καθε φορα που βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο, ενιωθα τοσο χαρούμενη αλλα παντα έκρυβα τη χαρά μου απο φόβο να μην εκτεθώ. Ωστόσο το εβλεπα οτι δεν του περνούσα απαρατήρητη. Με κοιτούσε και ενιωθα πως αν του έδειχνα κι εγω το ενδιαφέρον μου, θα εκανε μια κίνηση παραπάνω. Την τελευταία φορα που τον ειδα, έτυχε και του χαμογέλασα απο μακρια και τον ειδα που κόλλησε και από ότι κατάλαβα του άρεσε. Μια άλλη φορά, προσπαθουσαμε να περάσουμε από ένα σημείο και τελικά πηγαιναμε μια αριστερά μια δεξιά με τον ίδιο τρόπο και ηταν πολυ αμήχανα αστείο, γελάσαμε και οι δυο κι εκεινος χαμογελούσε πολυ γλυκά και κοίταζε το πάτωμα και μου ζήτησε συγγνώμη. Έμαθα το ονομα του και οτι ειναι ελεύθερος από το instagram του, αλλα δεν υπάρχει περίπτωση να τον κάνω follow επειδη ντρέπομαι και δεν θελω να τον τρομάξω. Σκεφτείτε ποσο παραξενο θα του φανεί ξαφνικα να τον κάνει κάποια follow, με την οποία δεν έχει γνωριστεί και παράλληλα δεν εχει και κάποιες κοινές επαφές ώστε να πεις οτι σου εμφανίστηκε στους προτεινόμενους. Δεν ξερω πως θα σας φανεί αλλα μου λείπει, μου λειπει ενω ποτε δεν τον είχα. Τωρα με την καραντίνα, δεν τον βλέπω πια. Εύχομαι να είναι καλά! Νιώθω μελαγχολία, αυτη τη μελαγχολία οταν εισαι ερωτευμένη και δεν μπορείς να εκδηλωθείς και σου λείπει κάτι..Τοσες εβδομάδες ηθελα να σας τα πω και δεν μπορούσα να βαλω σε σειρά τις λέξεις. Νιωθω σαν ένας χείμαρρος..