ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί γράφω εδώ απόψε. Προφανώς συντελούν πολλοί λόγοι τους οποίους δεν θα μπω στη διαδικασία να τους αναλύσω. Άστους να υπάρχουν. Βρίσκομαι καθημερινά μεταξύ ανθρώπων που τους θερίζει η μοναξιά. Όλοι ψάχνουμε το ωραίο, το όμορφο και συγχρόνως τρέχουμε να προλάβουμε. Άλλοι τρένα, άλλοι καταστάσεις, άλλοι τον ίδιο το χρόνο. Για πόσο όμως; Η μοναξιά - ή μάλλον η μοναχικότητα - μέχρι τώρα για μένα ήταν από τις καλύτερες συντροφιές. Μετά από πολλές συζητήσεις δύο πολύ καλές μου φίλες με έκαναν να δω ότι ίσως να μην έδινα και αρκετές ευκαιρίες σε κάποιον να με γνωρίσει. Μιλάμε πάντα για πρώτες ευκαιρίες, όχι δεύτερες. Με έπεισαν τελικά να δοκιμάσω να "βγω ξανά στην κυκλοφορία", όπως είπε η μία πειράζοντάς με. Στην αρχή δε μου φάνηκε διαφορά. Πάντα μου άρεσε να φλερτάρω ακόμα κι αν δεν γινόταν κάτι. Ξέρεις, το παιχνίδι που λένε. Όμως, καθώς ο καιρός περνούσε και εγώ έκανα μερικά βήματα -που μου φαίνονταν υποχωρήσεις- συνειδητοποίησα πως όλα σχεδόν τα άτομα με τα οποία φλέρταρα κάπου με ενοχλούσαν. Ένιωθα σα να τους έδινα αρκετό από το χώρο μου για να τον κάνουν αποθήκη. Μέχρι που στην τελευταία έξοδό μου χτύπησε καμπανάκι. Ένας γνωστός μου είπε ότι το να ζητάω την αυτονομία μου μέσα σε μία σχέση και παράλληλα να θέλω έναν άνθρωπο που να του αρέσουν οι τέχνες, να προβληματίζεται με ένα βιβλίο και να χαίρεται με λίγα αλλά ουσιαστικά είναι ουτοπικό. "Είμαστε εγωιστές", μου είπε, "τα θέλουμε όλα δικά μας, όλα να γίνονται με τον δικό μας τρόπο, γι' αυτό όλοι προτιμούν να δείχνουν ότι περνάνε καλά κι ας μην ισχύει". Ντιν! Τί μου είπε; Να δείχνω ότι είμαι καλά; Δεν είμαι καλά επειδή προβληματιζόμαι με όσα συμβαίνουν γύρω μου και μέσα μου; Να ζητάω κάτι λιγότερο για να μην είμαι μόνη μου, να συμβιβαστώ και να βολευτώ; Ε, όχι! Δεν θα κάνω εγώ εκπτώσεις στην ευτυχία μου για να με βλέπουν "ευτυχισμένη". Προτιμώ να είμαι συμβιβασμένη με την όποια μοναξιά μου και να περνάω όμορφες στιγμές με τους φίλους και όσους ανθρώπους είναι στη ζωή μου, παρά να ψάχνομαι επί τούτου, να χάνομαι και να αναλώνομαι με άτομα που αποδεικνύεται στην τρίτη κουβέντα ότι είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ναι, θέλω τον καλλιτέχνη μου. Να βλέπουμε παραστάσεις και ταινίες, να χαζεύουμε φωτογραφίες, να κάνουμε ταξίδια και να απολαμβάνουμε πολύωρες συζήτησεις. Να μοιραζόμαστε τη σιωπή και να βιώνουμε την αυτονομία μας στο έπακρο. Κι αν θες να το πεις ουτοπικό, πες το. Το προτιμώ από μια σέλφι που θα δείχνει ότι περνάω καλά σε ένα πολυσύχναστο μπαρ στο κέντρο της πόλης την ίδια στιγμή που όλη η παρέα κοιτάει ποιό είναι το καλύτερο φίλτρο στη φωτογραφία. Ευχαριστώ, αλλά τέτοια ευτυχία δεν μου ταιριάζει.