ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκέψεις χτυπημένες στο μίξερ ενός παρελθόντος στεναγμών. στις γρήγορες στροφές και με ανταλλακτικό τα πολλαπλά λεπίδια επεξεργασίας τροφίμων. το αλκοόλ είναι κακός αγωγός του θανάτου κι όσο κι αν λαστιχένιες οι ψυχές κυκλοφορεί εντός τους μονίμως απανθρακώνοντας κι απελευθερώνοντας διοξείδιο του μίσους δια μέσου των διακοπτών πυρασφαλείας. ο πάγκος σου υπέροχος τρομάζει με την στιλβότητά του γιατί αντανακλά στην αμηχανία μιας συνέρευσης δύο πρώην παθιασμένων εραστών την εμφανή πλέον πατίνα εξάντλησης στα μάτια και των δύο. εξ ου κι η μανία σου να τον καθαρίζεις συνεχώς, για να σου θυμίζει αυτήν ακριβώς την παρουσία, της εξάντλησης και της απογοήτευσης αλλά και την απουσία του καθρέπτη ο οποίος και μας οδήγησε στην αυτοκαταστροφή. τι κι αν η τωρινή διαρρύθμιση ΄της κουζίνας είναι ιδανική; προκαλεί και βγάζει γλώσσα αρμονίας σε δύο ανθρώπους που είχαν πιστέψει ότι η ανάρμοστη για τους άλλους σχέση τους ήταν αρμονική στις εσχατιές της απόγνωσης όπου και συναντήθηκαν. ο τοίχος σου ο μπλέ, μέλας ζωμός ενός πάθους το οποίο εξελίχτηκε σε πάθος για σφαχτά ψυχής κρεμασμένα από το τσιγκέλι ενός τσαμπιού αναστεναγμών κι αναφιλητών. και πάνω του ο καθρέπτης ώστε κάθε που περνάς ν' απεικονίζεται ο εχθρός πόθος που πλέον μεταλλάχτηκε σε μια πανέμορφη αμακιγιάριστη κυρία. το τραπέζι σου, λιτό, στο ύψος που άλλοτε έσκυβε να σε προσκυνήσει ο δυνάστης μαστρωπός των ονείρων σου. με τον άσπρο καναπέ για κεφαλάρι της υπεροχής σου αλλά και δηλωτικό της επανάστασης ενάντια στην παρα λίγο απαλλοτρίωσή σου. φάτσα μπροστά η θέα που τυφλώνει κι αφοπλίζει τόσο το μπλε της τερψιλαρρύγιας αλλά δολοφονικής ηδονής αλλά και το φυσικό φως ώστε να υποτάσσεται κι αυτό στην δική σου αυτόφωτη λάμψη. δεν θέλεις πλέον να κρύβεσαι, δεν θέλεις να καλύπτεσαι πίσω από γυαλιά άλλων επιθυμιών, θέλεις να σου προκύψει ημίθεος έρωτας γιατί μόνο τέτοιος μπορεί όχι να σε ξεπεράσει σε χάρη κι ομορφιά αλλά να σε προβιβασει στο επίπεδο της επιθυμίας όπου η ηδονή είναι το αντιγηραντικό ελιξίριο νεότητάς σου. γι αυτό και υποσυνείδητα δεν με άφησες να τελειώσω αυτό που ήθελα χθες και το οποίο ήταν να τον παίξω στα μάτια σου χύνοντας κλάματα στο στήθος σου. ήξερα ότι θα ήσουν κλειστή από πάνω μέχρι κάτω κι απλώς ηθελα να κλείσω την απόσταση ανοίγοντας την θύρα να μπει ο δούρειος θρίαμβός σου. το τραπεζάκι στο πλάι το έβαλες για ν' ακουμπάς του όποιου άλλου τα μάτια όταν αποκαμωμένος από την θωρειά λεοντή σου αναζητά στασίδι. λευκές κουρτίνες όπως λευκό και το αγαπημένο χρώμα σου που ταιριάζει με την λευκότητα του στιλπνού κι ερωτεύσιμου κορμιού σου. σαν να λες εδω δεσπόζει ο εαυτός μου και το λευκό είναι δραγουμάνος για τον έρωτα αν αποφασίσω. φασματογράφος το λευκό με πολλαπλές χρήσεις αλλά αυστηρή φηφιακή εμφάνιση άμα τη προσκλήσει. κι η μουσική σου, μουσική από τα πέρατα του θαυμασμού και του βασανιστικού αποχωρισμού από έναν θαυμαστή σου πρώην ερωτιδέα σου. με λόγια να βγαίνουν αμοντάριστα πάνω από τις νότες που έτσι κι αλλιώς δεν είναι παρά πυγολαμπίδες εν μέσω σκότους και οδύνης για την απώλεια μιας ηπείρου κι ας μην την λένε ατλαντίδα, το Αφροδίτη άλλωστε είναι όνομα θεάς. κι απάνω από την στέγη θυρεό η κρεβατοκάμαρά σου. το ιερό σου όπου άξιοι να το διαβούν ορίζονται μόνο οι μύστες της λατρείας σου. ανάξιος εγώ δεν ανέβηκα, ένα θήραμα ήρθε και ξάπλωσε δίπλα στον ιστό σου και από λύπηση και μεγαλωσύνη του επέτρεψες να ζήσει...