30.1.2013 | 17:18
Σε εβαλα μεσα σε εναν τοιχο και αρχισα να σε χτιζω. Ετσι δε σε θυμαμαι, ετσι σε κατηγορω, ετσι ξεχναω οσα ζησαμε, σου ριχνω λασπη για να κολλησεις. Να στεγνωσεις, να μην κουνιεσαι.. Σε λεω ανεπαρκη, λιγο, κακο, υποκριτη. Ετσι νιωθω σωστη και παραλληλα θυ
Εκτιμω ολα οσα μου εδωσες, αλλα το κραταω κρυφο. Μου εμαθες πολλα, οπως και μου πηρες πολλα, αλλα η ζυγαρια τελικα ισορροπησε. Και ας μην ειμαστε μαζι, ας εχω προχωρησει. Ολοι νομιζουν οτι εισαι κακος. Κανενας δε σε γνωρισε. Και με συμφερει να μη σε υπερασπιζομαι γιατι ετσι βγαινω εγω η καλη. Συγνωμη ομως γι’αυτο. Τωρα δε μπορω καν να σου μιλησω.Και ο τοιχος δε στεγνωνει, η λασπη δεν ξεραινεται και οι κακοτεχνιες μου δεν μπορουν να μπαλωσουν τις τρυπες... s.
