ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξυπναω το πρωί και σου χαμογελώ που σε εχω εκει δίπλα μου.Σου λέω δωσε μου 5 λεπτα ακόμα και εσυ σηκώνεσαι και μας φτιάχνεις καφέ.Συζητάμε για ολα αυτα τα περίεργα πράγματα που μας άρεσε να συζητάμε. Για ολες τις εμπειριες μας,τα ασχημα και τα ωραια.Προσπαθούμε να καταστρώσουμε σχέδια για να μην αποτρελαθούμε μεσα στο χάος της καθημερινότητας.Και τα καταφέρνουμε.Σε εχω δίπλα μου και εσυ το ίδιο.Σε αυτό το σύμπαν βλέπεις μεγάλωσες σε μια οικογένεια που σε αγαπούσε και σου έλεγε κάθε μέρα ποσό κάλος άνθρωπος είσαι και πόσα μπορείς να καταφέρεις στην ζωή. Εκεί δεν ένιωσες ποτέ λίγος και έτσι οι ανασφάλειες δεν πνίξαν ποτέ την ζωή σου. Δεν σε κάναν να φέρεσαι εγωιστικά, δεν σε κάναν να φοβάσαι την δέσμευση. Μα το σημαντικότερο δεν πίστεψες ποτέ πως είσαι λίγος και κακός. Εγώ δεν φοβήθηκα ποτέ την απόρριψη. Με πλήγωσαν και άντεξα να έχω την καρδιά μου ανοιχτή. Μπορούσα να σου λέω πάντα ότι αισθάνομαι και νιώθω. Σε αυτο το σύμπαν μπορούσα να σου λέω κάθε μέρα για το ποσο ερωτευμένη είμαι χωρίς να φοβάμαι οτι αύριο θα φυγεις.Μπορουσα να σου λέω ποσό σε θέλω στην ζωή μου, ποσό την ομορφαίνεις, πόσο αγαπώ αυτό που γίνομαι οταν ειμαι διπλα σου.Σε αυτο το συμπαν δεν φοβόμουν να διεκδικήσω την αγάπη σου.Στο δικό μας σύμπαν όμως δεν τα καταφέραμε. Οι ανασφάλειες μας μας νίκησαν.Κρίμα, γιατί για μια στιγμή εκείνο το βράδυ του Αυγούστου, που για πρώτη φορα στην ζωη μου ένιωσα οτι βρίσκομαι στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή, πίστεψα πως ισως τελικά όλο αυτό να μην ηταν καταδικασμένο να αποτύχει. Για μια στιγμή εκείνο το βράδυ ένιωσα πως δεν είχα ανάγκη να πιστεύω σε παράλληλα σύμπαντα.