ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

για την γλώσσα που μου χάρισες. Αυτή την γλώσσα που χιλιάδες ξένοι σε όλο τον κόσμο σπουδάζουν, εγώ μπορώ να την λέω "δικιά μου".Σε ευχαριστώ γιατί κουβαλάω μέσα μου τις θάλασσές σου και τα ποτάμια σου, κι ας ζω πολλά χιλιόμετρα μακριά σου. Κι ας μην σε χόρτασα ποτέ μου.Τα τελευταία χρόνια πολλοί Έλληνες σε βρίζουν, και στην αρχή αυτό με πλήγωνε βαθιά. Όχι πια. Δεν έχει νόημα να κλαις για κάτι που δεν ήταν ποτέ δικό σου.Και είναι και εκείνοι, οι συναισθηματικά αναλφάβητοι. Που νομίζουν πως Ελλάδα είναι:Οι κυβερνήσεις.Το σύστημα.Οι κρατικές δομές.Που όταν (ΑΝ ποτέ) νοιώσουν τι θα πει "Πατρίδα", δεν θα ξέρουν που να κρυφτούνε από την ντροπή τους.Είναι κάτι άνθρωποι, που μιλάνε για κάποιες χώρες που δεν τις ξέρει κανείς,με τόση αγάπη, που νοιώθεις αμέσως: "Μιλάνε για την ΠΑΤΡΙΔΑ τους". Χώρες που ποτέ δεν χόρτασαν οι άνθρωποί της το ψωμί και το νερό.Μιλάνε για αυτές τις χώρες, και δακρύζουν.Αχ Ελλάδα μου, έτσι ήταν πάντα με εμάς, έτσι δεν είναι; Τα χώματά σου γέννησαν τους μεγαλύτερους ήρωες, αλλά και τους χειρότερους προδότες.Και πάντα, μα ΠΑΝΤΑ (και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ!) έχεις παιδιά που θα δίνανε και την ζωή τους ακόμη για σένα.Στον τοίχο μου μια τεράστια γαλανόλευκη με φόντο τα νερά του Ιουνίου.Και προχθές που είχα επισκέψεις, μου είπε κάποιος: "Τι είναι αυτά ρε; Χρυσαυγίτισσα είσαι;". Και λίγο πριν εκραγώ, σε είδα να μου κλείνεις συνωμοτικά το μάτι: "Υπομονή. Θα περάσει και αυτό".