ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επειτα απο πολλες ωριμες σκεψεις οσο ωριμες μπορει να ειναι δεν εχω κατασταλαξει καπου συγκεκριμενα...Αραγε ποιο το νοημα της υπαρξης μας? γιατι υπαρχουμε? γιατι ζουμε γιατι γελαμε στεναχωριομαστε και αλλα πολλα...δεν μπορω να το καταλαβω! σε αλλους η ζωη τους τα δινει φαινομενικα ολα, και σε αλλους μονο πικρα και μια αδικια που τους τρωει τα σωθηκα μερα με τη μερα..δεν εχω παει σε καποιον ειδικο αλλα νομιζω οτι πασχω απο καταθλιψη ελαφριαςμορφης, εξου και ο λογος που καθομαι και γραφω ολα αυτα!! ακομα και τωρα δεν νομιζω οτι πετυχαινω κατι αλλα το κανωμπας και νιωσω καλυτερα..( να πω την αληθεια μου? αισθανομαι το ιδιο)Χρονια κουβαλαω μεσα μου ενα γκριζο (δεν μπορω να το εξηγησω,απλα το χω).. Ενα γκριζο με το οποιο με κραταει στη γη..και σκεψου, ειναι ενα χρωμα μοναχα.. και ομως ειναι τοσο δυνατο που δεν μπορω να το ελενξω οσο και δυνατος χαρακτηραςπιστευω οτι ειμαι.. Σιγοκαιει μεσα μου και καθε φορα που αντιμετοπιζω δυσκολιες φουντωνει..Πριν απο λιγο καιρο εμφανηστηκε στη ζωη μου ενα αλλο χρωμα,ποιο φωτεινο πιο λαμπερο.. δεν ξερω ποιο χρωμα ηταν αλλα ξερω οτι την Φωναζαν ρ__α.. το ρ____ι μου.. χρωμα στο γκριζο,δεν της το χα πει ποτε.. χωρις να κανει τιποτα φωτιζε τιςσκωτεινες γωνιες μεσα μου και με εκανε να αισθανομαι πως εχωντας στην παλετα μου αυτο το χρωμα μπορω να ζωγραφισω τα παντα...Πιστευω πως τιποτα δεν ειναι τυχαιο.. Το οτιδηποτε γινεται για καποιο λογο τον οποιο λογο ισως δεν μαθουμε και ποτε..Αλλα με τρωει οπως και πολλους απο εσας το "γιατι σε εμενα?" Αυτο το γιατι σε εμενα ας το αφησουμε προς το παρονΑς τα παρουμε ολα απ την αρχη και να προσπαθησουμε να καταλαβουμε τι ακριβως φταιει..Το εχω συνηθεια στους ανθρωπους που τους εμπιστευεται το ενστικτο μου να δινομαι, ευτυχως κραταω κατι πολυ μικρο και για μεναπου δεν ειναι αρκετο πολλες φορες...και ξερω και γιατι δεν ειναι: τι να πρωτοσωσεις οταν φτασεις στο τελος, τι? αυτο το τι ειναι που σου γαμαει ολη την κατασταση... σε αφηνει να ταλαιπωριεσαι, σε σκουριαζει ολο και περισσοτερο, δεν σε αφηνει να ανασανεις... Ειμαι μοναχικος τυπος αλλα οταν δεν ειναι απο επιλογη αλλα απο λογω συνθηκων εκει τα χανω!! δεν ξερω τι να κανω..Για πρωτη φορα ο μοναχικος δρομος ηταν επιλογη μου. Θεωρησα οτι εκανα το σωστο για πρωτη φορα αν και δεν ηθελα να το κανω..κουραστηκα να ειμαι αυτος που μενει μονος του στο τελος, επρεπε κατι να γινει( τι να πρωτοσωσεις). Αποφασησα λοιπον να αφησω αυτο το μουτρακι που τοσο λατρεψα.. ειχα αλλα και εχω ολη την καλη διαθεση να βοηθησω, οταν ομως δεν σε αφηνει το ιδιο το μουτρο σουνα εχεις πρωταγωνιστικο ρολο στην παρασταση του και επιλεγει να εχεις κομπραρσου.. αυτο ειναι κατι το οποιο δεν θα το δεχομουν,εχουμε και ενα εγωισμο τρομαρα μας.. και αυτος ο εγωισμος εχει μεινει γιατι θεωρω οτι δεν ηταν ξεκαθαρη μαζι μουΤι αραγε? Δεν μπορω να το προσδιορισω ακομα αν και πιστευω στο βαθος του μυαλου μου πως ξερω..Ειναι η κοινωνια? οι φιλοι, παρεες? η δουλεια μας? η οικογενεια? Η προσωπικη μου αποψη για την κοινωνια την οποια ζουμε? Απλα την σιχαινομαι.. δεν μπορει να το χωρεσει ο νους μου το ποσο βρωμια μας περιβαλλει και οταν λεω βρωμια εννοω ολα αυτα τα δηθεν.. ο κοσμος εχει χασει το νοημα..Τον νοιαζειμοναχα η εμφανιση του, τα λαικ του.. του αρεσει να ασχολειται με τους αλλους οσο και με εκεινον.. Αυτο με κουραζει..Δεν μπορω να δεχτω πολλα απο αυτα αλλα το θετικο ειναι πως προσπαθω να μην δινω σημασια!!Σε αυτη την κοινωνια πιστευω πως ολοι θα με πληγωσουν, αλλα εγω πρεπει να βρω αυτους για τους οποιους αξιζει να υποφερω..Πιστεψα και το πιστευω οτι στην ζωη μου εχω βρει τους ανθρωπους για τους οποιους αξιζει να υποφερω.. Μπορει να μηνειμαστε μαζι αλλα για εμενα το μου ηταν και θα ειναι σημειο οροσημο στην ζωη μου.. Ηταν ο πρωτοςανθρωπος που τον αφησα οσο και αν τον λατρεψα για το καλο του..