ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

.... Αυτό το αστείο όταν κάτι πάει στραβά να σε θυμάμαι,πρέπει να σταματήσει.Μα πως θα γίνει αυτό..τίποτα δε βρέθηκε ισάξιο σου..μπορεί να βρέθηκαν καλύτερα,χειρότερα..ισάξια όχι.Και δε στο λέω,γιατί θα πάρεις αυτό το εκνευριστικό ύφος γεμάτο έπαρση...για να με πειράξεις.Σε ξεπέρασα όμως, αφού μπόρεσα και θέλησα κάτι άλλο..χωρίς να έχω την παραμικρή ανάγκη να σε κάνω να ζηλέψεις..ούτε τόσο δα..ίσα ίσα για να σε δώ να κοκκινίζεις όπως τότε απο τα νέυρα..Είμασταν το τέλειο,στα δικά μου μάτια τουλάχιστον..και στου κόσμου μας..που δεν ήξεραν ποιος αντιγράφει ποίον και μιλούσαμε,κινούμασταν,τρώγαμε,κοιμόμασταν το ίδιο...΄όλοι μας χάζευαν για το πως μιλούσαμε..χωρις λέξη.και στο χωρίσμο ακόμη είχαμε την ίδια άποψη..το τέλος είναι τέλος..χωρίς πισωγυρίσματα..Χαίρομαι και λυπάμαι ταυτόχρονα,χαίρομαι που καταφέραμε τελικά σε αντίθεση με τον υπόλοιπο νορμάλ κόσμο..-μιας και εμείς δεν είμασταν- να είμαστε ..πλέον φίλοι..που θα είναι πάντα ερωτευμένοι μεταξύ τους..αλλά όχι με την άρρωστη εκδοχή του έρωτα.Λυπάμαι που τότε είμασταν σε τόσο μικρή ηλικία και δε μπορέσαμε να το υποστηρίξουμε όλο αυτό..ήταν πολύ βαρύ για μας..και είμασταν του ελαφρολαικού...Μαζί κοροιδευαμε..αυτους που πέθαιναν απο έρωτα..και προτιμήσαμε να πεθάνουμε τον δικό μας..απο το να γίνουμε αυτό που κοροιδευαμε..Ανωριμο,όπως ανώριμη θα είναι η σχέση μας πάντα..και παιδική και αθωα..