ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αύγουστος του 2018: Γνωρίζω τον Σ εντελώς τυχαία, ανταλλάζουμε social media για να επικοινωνήσουμε και να συνεχίσουμε την κουβέντα που δια ζώσης είχαμε ξεκινήσει. Μόλις πηγαίνω σπίτι, τον προσθέτω στις επαφές μου, ψιλοχαμογελώντας και αγωνιόντας ως προς το πότε θα μου στείλει. Βλέπετε πρώτη φορά ασχολήθηκε κάποιος μαζί μου και όντας ανασφαλής και με μηδέν αυτοπεποίθηση (κρατήστε τα αυτά), αυτό αρκούσε για να ενθουσιαστώ.Νοέμβριος 2018: Ο Σ μου στελνει μήνυμα λέγοντας πως με σκεφτόταν όλο αυτό το διάστημα αλλά λόγω οικονομικών δυσκολιών δεν είχε πληρώσει τον λογαριασμό του ίντερνετ οπότε δεν υπήρχε τρόπος επικοινωνίας. Ξεκινάμε να μιλάμε για ώρες, συζητώντας για τα πάντα, μου δίνει προσοχή, με γοητεύει το χιούμορ του, τον σαρκασμό του, την εξυπνάδα του και ξεκάθαρα μου δηλώνει πως έχει γοητεύσει εξίσου από εμένα. Οι μέρες περνάνε και μιλάμε καθημερινά και για ώρες μέσω σκαιπ αφου μας χωρίζουν 4 ώρες, βλέπουμε ταινιες με κοινή χρήση, τρώμε μαζί, συζητάμε. Ξεκάθαρα ο καλύτερος μήνας της ζωής μου και το νιώθω αυτό στο έπακρο. Αρχίζει και μου ανοίγεται και μιλάει για τον εαυτό του, για το γεγονός πως οι γονείς του είναι στο εξωτερικό εδώ και κάποια χρόνια για δουλειά,πως οι ίδιοι, ειδικότερα η μητέρα του τού έχει συμπεριφερθεί με απαίσιο τρόπο και τον έχει φέρει στα άκρα (σε κρίσεις πανικού και τα σχετικά αρκετές φορές), πως ο πατερας του παλιότερα είχε πρόβλημα με τον αλκοολισμό, πως στόχος του είναι να ξεκόψει πλήρως και πάλι με τους γονείς του, αλλά κρατά μια τυπική επικοινωνία για να τον στηρίζουν οικονομικά. Δεκέμβριος 2018: Οι αρχές του Δεκεμβρίου περνουν κάπως περίεργα. Μου ζητά αποκλειστικά, νομίζοντας πως πρόκειται για ένα άτομο που το μόνο που του λείπει είναι η αγάπη και έχοντας αισθήματα γι'αυτόν δέχομαι χαρούμενη. Θυμάμαι να περπατάω στον πεζόδρομο κάτω από το φοιτητικό μου σπίτι και να νιώθω η ευτυχέστερη κοπελα του κόσμου. Στο μεταξύ έμενε με την αδερφή του στο πατρικό του και νοίκιαζε ένα δικό του διαμέρισμα οπότε μπαίνει το ενοίκιο κι αποκτά χρήματα. Μου λέει μιλώντας με κλήση ως συνήθως πως θα ανοίξει καμία μπύρα να πιει, αρχίζει να βάζει μουσική προφανώς κάνοντας κεφάλι και γίνεται ιδιαίτερα καλός για καμία ώρα, μου αφιερώνει τραγούδια, μου λέει πόσο του αρέσω. Γελώντας του απαντούσα πως είναι μεθυσμένος αλλά μέσα μου ικανοποιομουν που επιτέλους έπαιρνα έστω και ελάχιστη προσοχή. Όσο ο αριθμος απο τις μπυρες αυξανόταν, τα πράγματα χειροτερεύαν, αρχίζοντας να μην τον αναγνωρίζω πλέον αφου ελεγε πράγματα πραγματικά άσχημα, υβριστικό περιεχόμενο που δεν θέλω να βάλω εδώ προς εμένα αφορμώμενος από κάτι που μπορεί να του είχα πει άλλη στιγμή και να τον πείραξε, προς κάποια φίλη μου που του είχα αναφέρει κλπ. Το πρωί μετα απο ξενύχτι μαζί του έως 6, έπεσε για ύπνο κι εγώ έπεσα για κλάματα, προσπαθώντας να κατανοήσω αν αυτός είναι ο εαυτός του ή όχι. Όταν ξύπνησε, η πρώτη συγγνώμη ήρθε με τόσα γλυκόλογα και τοσες όμορφες λέξεις που την δέχτηκα. Η υπόσχεση ότι αυτό δεν θα το ξανακάνει αθετήθηκε τοσες πολλές φορές στην συνέχεια που συνέβαινε κάθε φορά που του επετρεπαν τα οικονομικά του να πάρει 10-11 μπυρες. Το λεγόμενο on & off της σχέσης με εμένα παντα να τον συγχωρώ ανεξαρτήτως των λεγόμενων του ή της συμπεριφοράς του.Κάπου στα μέσα του Δεκεμβρίου αρχίζουν να εμφανίζονται ακόμα πιο περίεργες συμπεριφορές. Γινεται χειριστικός και ελεγκτικός (τότε δεν το έλεγα ετσι, τώρα το παραδέχομαι και το αναγνωρίζω), αφού προσπαθεί να μου επιβάλλει πράγματα ή μάλλον καλύτερα να με πείσει τόσο πολύ προς μια κατεύθυνση που στο τέλος θα την ακολουθήσω, για παράδειγμα με πίεζε να σταματήσω την παρέα με τον ομοφυλόφιλο κολλητό μου, να πουλήσω το κινητό μου γιατί δεν θα έπρεπε να έχω σμαρτφον, ακόμα και να μην διαβάζω συγκεκριμένα βιβλία πχ φιλοσοφίας ή πολιτικής που μου άρεσαν αλλά να περιοριστώ στα λογοτεχνικά αφου μόνο αυτού του είδους θα έπρεπε να με ενδιαφέρουν και για οποιουδήποτε αλλου ειδους σκεψη, θα ήμουν ανίκανη. Η πίεση ήταν τεράστια και οι ανασφάλειες μου αυξανόταν τόσο πολύ. Η απόσταση μου επέτρεπε να μην ακολουθώ πλήρως όσα προσπαθούσε να μου επιβάλλει. Στην σχολή κατέληξα να κάθομαι μόνη μου αφού έδινα τόση πολύ σημασία στον ίδιο και όχι στις 2 φίλες που είχα κατορθώσει να κάνω στο προηγούμενο (το πρώτο, δηλαδή έτος). Τέλη Δεκεμβρίου θυμάμαι να μιλάμε με κλήση και να τσακωνόμαστε. Έπαθε κριση πανικου επειδή τον πίεζα, αλλά δεν ένιωθα ότι αυτό συνέβαινε. Άρχιζε να με βρίζει άσχημα λέγοντας μου «είσαι ένα τέρας που δεν δέχεται ότι του λένε και με κάνεις να έχω κρίσεις πανικού και να χτυπιέμαι σαν την μάνα μου». Πάνω στην κουβέντα για την μητέρα του καταλαβαίνει πως ήρθε και αυτή νωρίτερα μαζί με τον πατερα του για γιορτές. Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν χειροτερα. Βγαίνει για να πει ένα τυπικό γεια αφήνοντας ανοιχτή την κλήση και εκείνη την στιγμή ήμουν αποφασισμένη να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτό. Κι άλλες φορές είχα προσπαθήσει να τον απομακρυνω λόγω μεθυσμένου τσακωμού αλλά πάντα με κατάφερνε με τις συγγνώμες του και τα λόγια του. Αυτος ο νηφαλιος τσακωμός ήταν ευκαιρία και ήθελα πραγματικά να τον απομακρυνω γιατι μετα απο τον συγκεκριμένο ένιωθα πως εγώ ήμουν αυτή που του εκανα κακό. Ωστόσο, όταν του το είπα, άρχισε να λέει πως θα αυτοκτονήσει και πως με χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλο. Σε σύγχυση και πραγματικά χαωμένη εμεινα πάλι εκεί. Ιανουάριος 2019: Όταν γύρισα από τις γιορτές στο φοιτητικό μου σπίτι όπου μιλουσαμε μόνο με μηνύματα γιατί οι γονείς μου είναι αρκετά ελεγκτικοί και ιδέα δεν είχαν ούτε έχουν, ήταν και τοτε που οι δικοί του γονείς τον έδιωξαν από το πατρικό του και τα μάζεψε για το σπίτι του που πλέον είχε ξενοικιαστεί. Διώχνοντας τον τελευταία στιγμή, πηγε σε ένα σπίτι που δεν είχε ρεύμα και όλα τα παρεμφερή ενώ κι ο ίδιος ούτε χρήματα δεν διέθετε οποτε τα νεύρα του και η άσχημη συμπεριφορά του πολλαπλασιάστηκαν και τα δεχόμουν όλα ακόμα κι αν σήμαινε πως 2 με 8 το πρωί τσακωνόμασταν και έκλαιγα κάνοντας εμετό από την πίεση στο μπάνιο μου. Ταυτόχρονα είχα και την εξεταστική που παταγωδώς απέτυχα περνόντας μόνο 1 εκ των 6 μαθημάτων για ευνόητους λόγους. Φεβρουάριος 2019: Όσο έβγαιναν οι βαθμοί της εξεταστικής, αρχίζει να με πιέζεις ακόμα περισσότερο λέγοντας μου πως για το δικό μας «μαζι» πρέπει να κάνω θυσίες και ότι δεν γίνεται το μέλλον μας να περιμένει να τελειώσω την σχολή ποσο μάλλον να κάνω ένα μεταπτυχιακό που θα ήθελα. Εδώ καταλαβαινα τόσο πολύ το λάθος γιατι η σχολή ήταν ένας στόχος για εμένα και προσπαθούσε να μου πάρει κάτι τόσο σημαντικό... Οπότε διαφωνούσα και διαφωνούσα με αποτέλεσμα έντονους καυγάδες. Απρίλιος και Μάιος 2019: Τσακωμοί από μεθύσια, πιέσεις, κρίσεις πανικού, δάκρυα, εμετοί. Όλα αυτά μαζί χωρίς να καταφέρνω να βάλω ένα τέλος σε αυτόν και όσο προσπαθούσα να φύγω τόσο επέστρεφα, φοβούμενη να μείνω μόνη μου αφού δεν μπορούσα όντας ανασφαλής να κατανοήσω ότι με αυτόν τον άνθρωπο κοντά μου ήμουν ήδη μόνη μου.Ιούνιος 2019: Με το τέλος της εξεταστικής, έβαλα και τέλος σε αυτό. Τα δάκρυα πια είχαν στερέψει και η ίδια δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Τον άφησα μη ξεροντας πλέον ποια ειμαι αλλα γνωρίζοντας πως μπορώ να γίνω πολύ περισσότερα από όσα ο ίδιος νόμιζε. Έπιασα δουλειά σε διαδικτυακό περιοδικο γράφοντας βιβλιοπαρουσιασεις, κοινωνικοπολιτικά και για θέματα ψυχολογίας (ό,τι ακριβώς δεν θα έπρεπε να διαβάζω κατά τον ίδιο), διαβάζω από τις 7 το πρωί μέχρι της 2 για να βαλω σε μια τάξη τα χρωστούμενα μαθήματα του ταραχωδούς έτους που πέρασε, ετοιμάζομαι να βγω αύριο βόλτα για καφέ με τον ομοφυλόφιλο κολλητό μου. Ειμαι μετανιωμένη που έχασα χρόνο, μα πάνω από όλα ελεύθερη από τα δεσμά της τοξικότητας και έτοιμη να δημιουργήσω το καλύτερο δυνατό για εμένα...γιατί το χρωσταω σε εμένα. ♡ (Εγώ δεν θα το διαβαζα όλο, αμφιβάλλω αν το κάνει κανείς σας αλλά θα κοιμηθώ ήσυχα ξεροντας πως κάπου τα είπα)