ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα!Είμαι ο Α. και αυτές τις μέρες μου ήρθε πάλι στο μυαλό ένα περιστατικό από την εφηβεία μου που με είχε αηδιάσει για πολύ καιρό.Δεν μου ήρθε στο μυαλό με αφορμή τις πρόσφατες καταγγελίες, αλλά επειδή γνώρισα έναν άνθρωπο που η φωνή του μου θυμίζει έντονα εκείνο τον ταξιτζή.Γυρνάμε λοιπόν πίσω στο μακρινό 2002. Είμαι 14-15 χρονών και έχω μπει στο λεωφορείο στην αφετηρία και περιμένω να ξεκινήσει σε 10'. Χτυπάει το κινητό μου, και μου λένε από το σπίτι πως κάτι έχει συμβεί και πρέπει να βιαστώ. Φαντάζομαι εννοούσαν να κάνω γρήγορα και όχι να με κακοποιήσουν σεξουαλικά. Ενώ μιλούσα πέρναγε στον δρόμο μια πολύ όμορφη κοπέλα και την κοίταξα, όταν το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με του ταξιντζή που ήταν πρώτος στην πιάτσα, κοιτούσε και εκείνος την κοπέλα, κάπως λιγότερο διακριτικά αλλά όχι απαραίτητα επιθετικά ή έστω εμένα δεν μου φάνηκε έτσι. Σηκώθηκα να μπω στο ταξί μιας και βιαζόμουν και το λεωφορείο θα αργούσε να ξεκινήσει. Μόλις μπήκα, το θέμα συζήτησης ήταν αμέσως το πόσο όμορφη ήταν η κοπέλα που πέρασε. Στο μυαλό μου τότε δεν μου έκανε καμία εντύπωση πως ένας εμφανώς άνω τον 50 μιλούσε έτσι για μια κοπέλα το πολύ 25. Το βρήκα φυσιολογικό. Καθώς προχωρούσαμε στην περίπου 15' διαδρομή, ο τύπος άρχισε να μου λέει τι ζημιά του έκανε η κοπέλα και πόσο έχει καυλώσει. Είχα ήδη αρχίσει να νιώθω περίεργα και απαντούσα αόριστα και μονολεκτικά. Δεν έκανε πίσω και συνέχισε λέγοντας μου πως θυμάται όταν ήταν σχολείο, όταν καύλωνε έπαιζε με έναν φίλο του και με ρώτησε αν κάνουμε κάτι παρόμοιο. Του απάντησα μονολεκτικά «όχι» γιατί ήταν πια φανερό που πήγαινε το πράγμα. Λίγο πριν φτάσουμε σπίτι του είπα εδώ είμαστε μπορώ να κατέβω. Και γιατί ήθελα να φύγω πριν γίνει τίποτα παραπάνω αλλά και γιατί δεν ήθελα να ξέρει που μένω. Εκείνος δεν σταμάτησε και μου είπε ότι καλύτερα θα ήταν να πάμε πρώτα μια βόλτα, και άπλωσε το χέρι του στο μπούτι μου. Προσπάθησα ανεπιτυχώς να του σπρώξω το χέρι και του είπα ότι δεν θέλω να πάω βόλτα και θέλω να σταματήσει να κατέβω. Εκείνος επέμεινε και έσπρωχνε το χέρι του όλο και πιο μέσα, λέγοντας μου πως με τον φίλο του ίσα ίσα ακουμπούσαν ο ένας τον άλλον χωρίς κανονική δυείσδηση. Του έσπρωξα το χέρι πιο έντονα και του φώναξα να σταματήσει, ενώ έκανα ότι κάτι γράφω στο τηλέφωνο. Ευτυχώς σε εκείνο το σημείο σταμάτησε το ταξί και πήρε το χέρι του από πάνω μου, άνοιξα την πόρτα και βγήκα. Πήγα σπίτι και δεν είπα σε κανέναν τίποτα, και για να πω την αλήθεια δεν το σκέφτηκα πολύ από τότε. Είναι όμως μερικές φορές, που κάτι μπορεί να μου το επαναφέρει σαν μνήμη...και ακόμα και τώρα με πιάνει κάτι πολύ άσχημο σαν συναίσθημα. Δεν ξέρω καν γιατί το γράφω τώρα εδώ όλο αυτό. Μάλλον γιατί δεν θέλω να το κουβεντιάσω με κανέναν, αλλά παράλληλα με ενοχλεί.Αν είχα τρόπο να βρω ποιος ήταν εκείνος ο ταξιντζής θα το έψαχνα για να τον καταγγείλω, κυρίως για να γλυτώσει έστω και τώρα κάποιος επόμενος. Αλλά πλέον είναι αργά. Ελπίζω το γεγονός πως δεν τον κατήγγειλα τότε να μην εξέθεσε σε κίνδυνο άλλους. Μόνο να ελπίζω μπορώ. Η σκέψη του τι θα γινόταν αν είχε μπει η κοπέλα στο ταξί πάντως δεν με ενθαρρύνει καθόλου. Το μόνο χρήσιμο λοιπόν από αυτήν την ιστορία, είναι πως όσο δύσκολο και αν είναι, αξίζει να προσπαθήσεις να το καταγγείλεις. Και σίγουρα αξίζει να προσπαθήσεις να μιλήσεις για αυτό, έστω και σε κάποιον ψυχολόγο, οποιονδήποτε.