ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σχεδόν 27 (εντελώς θα γίνω σε πολύ λίγο καιρό). Και νιώθω ότι μεγαλώνω και ζω μια ζωή που είναι λες και γλιστράει μέσα από τις παλάμες μου. Είμαι πολύ πολύ μόνη μου και άνεργη. Άνεργη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κι αν πεις για πτυχία, μεταπτυχιακά κ.λπ. ψάχνω να βρω κορνίζες να τα χωρέσω όλα. Ψάχνω διαρκώς για δουλειά αλλά δεν μπορώ να βρω τίποτα που να μην είναι του τύπου σέρβις σε καφέ (το οποίο έχω κάνει αλλά δεν την παλεύω πια) ή «καλή μου κυριούλα κερδίσατε μια καταπληκτική προσφορά για το κινητό και το σταθερό σας». Κάνω αιτήσεις και μοιράζω βιογραφικά μερονυχτίς αλλά μάλλον τα προσόντα μου δεν φαίνεται να συγκινούν κανέναν εργοδότη. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό, αν και σίγουρα με έχει ρίξει πολύ ψυχολογικά και έχω εισπράξει τρομερή ματαίωση έπειτα από άπειρα χρόνια σπουδών. Όχι ότι δεν είναι σκατά δηλαδή η ανεργία αλλά μάλλον συμβαίνει πια και στις καλύτερες οικογένειες. Το χειρότερο είναι η απέραντη μοναξιά μου. Έχω να κάνω σχέση σχεδόν 2 χρόνια και σεξ φυσικά από τότε (δεν είμαι του περιστασιακού) και κοντεύω να ξεχάσω πως γίνεται. Ταυτόχρονα, νιώθω ότι δεν μπορώ να βρω κάποιον και να στεριώσω μαζί του παρότι γνωρίζω σχετικά συχνά άντρες, επειδή είμαι αρκετά εμφανίσιμη. Αλλά μάλλον πιο πολύ από μια σχέση μου λείπουν οι φίλοι. Δηλαδή δεν είναι ότι δεν έχω καθόλου φίλους, αλλά πώς να το πω, δεν βλεπόμαστε πια ή βλεπόμαστε πολύ σπάνια. Μάλλον έχουν τις ζωές τους, κάτι που εμένα μου λείπει. Είναι τόσα βράδια που σιχαίνομαι τον εαυτό μου, που σαπίζει μπροστά στο λαπτοπ και θέλω τόσο πολύ να πάω μια γαμημένη βόλτα και να πιω μια μπύρα και δεν υπάρχει κανείς μα κανείς να βγει μαζί μου. Η μοναξιά είναι ένα δίχτυ που μου πνίγει τον λαιμό, μια παγίδα που νιώθω να με τραβάει στον πάτο. Είμαι κοινωνικός άνθρωπος ρε πούστη μου και παρότι οι σχέσεις μου με τους άντρες μέχρι τώρα δεν ήταν και καμιά τεράστια επιτυχία, πάντα πίστευα ότι θα έχω τουλάχιστον φίλους να βασιστώ. Και δεν είμαι ο τύπος ανθρώπου που θα γίνει τσιμπούρι στους φίλους του η θα τους κάνει δακρύβρεχτες εξομολογήσεις του στυλ «απόψε σε έχω ανάγκη», τουναντίον πάντα πάω πάσο στις άπειρες δικαιολογίες που προβάλλουν, γιατί δεν γουστάρω την λύπηση κανενός, γουστάρω μόνο να γουστάρουν την παρέα μου για να είναι μαζί μου. Αλλά εμφανώς κάτι έχει στραβώσει κι όλοι μάλλον είναι υπερβολικά απασχολημένοι για να το αντιληφθούν (φταίει ίσως και που όλοι σχεδόν οι φίλοι/ες μου είναι σε μόνιμες σχέσεις και έχουν άλλες προτεραιότητες πλέον). Προσπαθώ να κάνω διάφορες δραστηριότητες τύπου εθελοντισμό ή σεμινάρια, για να γεμίζω τον άπειρο ελεύθερο χρόνο μου αλλά δυστυχώς ούτε με αυτά έχω καταφέρει να βάλω νέους ανθρώπους στην ζωή μου. Όλες οι γνωριμίες φαντάζουν πια τόσο επιφανειακές, λες και κάτι μας κάνει διάφανους τον έναν στον άλλον. Απογοήτευση γάμω την τρέλα μου. ΥΓ 1 Ξέρω ότι η εξομολόγηση μου έρχεται σε μια στιγμή απανωτών παρόμοιων εξομολογήσεων αλλά αυτές μου έδωσαν την ώθηση και μένα να τα βγάλω από μέσα μου και ευχαριστώ γι’ αυτό. ΥΓ 2 Τώρα θα σας τρελάνω τελείως αλλά μέσα σε όλη αυτήν την θλίψη και την απογοήτευση είμαι παράλληλα τρελά και εντελώς απελπισμένα ερωτευμένη με κάποιον που είναι με κάποια άλλη και κοντεύει να μου στρίψει. Πάλι τυχερή στάθηκα παίδες :)